11 July 2009

Kote Sulaberidze - My Caucasus

Kote Sulaberidze’s works signify certain visual histories and represent visual icons of the everyday life. His art upholds the best Georgian traditions of pictorial thinking, of storytelling with visual images.
Sulaberidze’s work Letters from Moscow, an installation consisting of nine white sheets, is based on personal experience. The work was created at the time when the artist was working in Moscow in 1990s, constantly longing for his family back in Georgia. These portraits of loneliness have also humorous tones as the figures which resemble those of pre-historical art, are telling vividly about the routines of everyday life: ”Dad is smoking after dinner”, ”Dad is dancing. Alone, without Nina”, “Dad on his way to work…at 9 am”, etc.

Sulaberidze’s painting My Caucasus consists of two parts: horizontally stretched landscape of Caucasus Mountains and a legend that explains the meanings of signs depicted on the canvas written with Georgian alphabet. The Caucasus landscape is given in a real scale, the locations and heights of its mountain passes and peaks are also true, however locations of tourist bases are those, which he or his friends have visited. One can also discover existence of locations of not-yet-found treasure, the ancient Georgian fairy-tail and mythological fantastic heroes. My Caucasus is both the artist’s Caucasus, and the real vision of these mountains. It contains very clear sign-symbols from history, geography, politics and mythology together with artist’s personal experience and memory.

Letters from Moscow, 1996-1997, installation

My Caucasus, 2002, oil on canvas

10 July 2009

"მგალობელი" მხატვარი

კოტე სულაბერიძე

ჯანი ვატიმო Gianni Vattimo

 
photo © ÁLVARO GARCÍA - 25-02-2008


ჯანი ვატიმოდაიბადა 1936 წელს ტურინში.
ერთ-ერთი წამყვანი იტალიელი მოაზროვნე.
ჰ.გ. გადამერის მოწაფე, "სუსტი აზროვნების" ორიგინალური კონცეფციის ავტორი.
ცხოვრობს და ასწავლის ტურინში.

ჯანი ვატიმო - მუზეუმი და ხელოვნების აღქმა პოსტმოდერნის ეპოქაში

Tangled Alphabets: León Ferrari and Mira Schendel, at MoMA through June 15, includes the above example of what Ms. Schendel called Graphic Objects. (Museum of Modern Art)


ცნება "პოსტმოდერნი" ამჟამად უფრო ნაკლებად პოპულარულია, ვიდრე რამდენიმე წლის წინ, როდესაც ის ზედმეტად პოპულარულიც კი იყო (რითაც, სხვათა შორის, აიხსნება მისი პოპულარულობის კლება დღეს). თუმცა, როგორც ფილოსოფიურ ცნებას, თავისი დანიშნულება სულაც არ დაუკარგავს _ შეუცვლელი რჩება აქტუალური ხელოვნების, მისი არსებობისა და აღქმის თავისებურებების გაგებისთვის. ფილოსოფიური გაგებით პოსტმოდერნიზმი გულისხმობს მოდერნულობის განსაზღვრული, მაკონსტრუირებელი ნიშნების დესტრუქციის პროცედურას. თანაც, ერთ-ერთი ასეთი ნიშანი, და როგორც წარმომიდგენია ყველაზე ზოგადი და სახასიათო, არის პროგრესის რწმენა. "მოდერნულობის" ცნებას ეს რწმენა ანიჭებს მისთვის დღემდე დამახასიათებელ ნორმატიულობას, რომლის თანახმად, ყველაფერი უფრო თანამედროვე ხდება უფრო ღირებულიც, თუკი ყველაფერი ის, რაც დროის შკალაზე გვიან თავსდება, ერთდროულად აღმოჩნდება ახლოს სრულყოფილების ტელოს'-თან, რომლისკენაც მიმართულია თავად დროის დინებაც. აქედან გამომდინარე, შეიძლება ვცადოთ მოდერნულობა განვსაზღვროთ როგორც ეპოქა, რომლის ბაზისეული ღირებულება არის ყოფნა თანამედროვედ. თუმცა, ისტორიული პროგრესის, მოდერნულობის ამ მთავარი ღერძის, რწმენა ჩვენს დროში დაკარგულია. ფილოსოფოსებისა და ისტორიკოსების თეორიული მსჯელობების მსგავსად, თანამედროვე მსოფლიოს ფაქტობრივი სოციალურ-პოლიტიკური წყობა ამ რწმენას ყოველგვარ საფუძველს აცლის. საუბარია არა მხოლოდ, შეასაძლოა, არც მოდერნულობის კონცეპტის თეორიულ დისკრედიტაციაზე, ანუ, არა იდეოლოგიისა და "მეტანარაციის" დასასრულზე, არა იმაზე, რომ ფილოსოფიამ უარი თქვა ისეთ დიდ სისტემებზე როგორიცაა ჰეგელიანობა, მარქსიზმი, პოზიტივიზმი და ა.შ. პირველ რიგში, საუბარია ისტორიულ-პოლიტიკური ცვლილებების ერთობლიობაზე: დასავლური იმპერიალიზმის დამხობით, ისტორია, რომელიც თავისთავად, შესაძლოა არის დასავლური "გამოგონება", უკვე წარმოუდგენელია როგორც ერთიანი პროცესი, მაშასადამე, სოლიდარული, საყოველთაო მოძრაობა პროგრესის გზაზე. სიტუაციაში, როდესაც აღარ არსებობს არანაირი "ცენტრალური" ხელისუფლება _ იქნება ეს ლუთერამდელი კათოლიკური ეკლესია, წმინდა რომის იმპერია თუ, როგორც ახლო წარსულში, ე.წ. "ცივილიზებული მსოფლიო", თავს რომ თვლიდა კაცობრიობის უმაღლეს მიღწევად და პრეტენზიას აცხადებდა "ცივილიზებული" გაეხადა დანარჩენი მსოფლიო _ საუბარი ისტორიის შესახებ, როგორც ერთიან პროცესზე, პროგრესულ პროცესზე და, შესაბამისად, ნორმატიული ღირებულებითი კრიტერიუმების მომცემზე უკვე შეუძლებელია.