tag:blogger.com,1999:blog-13217798268675726642024-03-05T09:00:36.593+04:00Art Georgiaბლოგი თანამედროვე ხელოვნებაზეirendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.comBlogger76125tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-47299723840154692252022-08-31T14:51:00.000+04:002022-08-31T14:51:17.806+04:00ხათუნა ხაბულიანი - აბსტრაქცია<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen="" class="BLOG_video_class" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/_Wrh1pBQOw0" width="320" youtube-src-id="_Wrh1pBQOw0"></iframe></div><br /> <a class="yt-simple-endpoint style-scope yt-formatted-string" dir="auto" href="https://www.youtube.com/hashtag/artareaed" spellcheck="false" style="background-color: #f9f9f9; cursor: pointer; display: var(--yt-endpoint-display,inline-block); font-family: Roboto, Arial, sans-serif; font-size: 12px; overflow-wrap: var(--yt-endpoint-word-wrap,none); text-decoration: var(--yt-endpoint-text-regular-decoration,none); word-break: var(--yt-endpoint-word-break,none);">#ArtareaED</a><p></p>irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-1591323606182765562018-08-13T02:37:00.000+04:002018-08-13T02:37:19.679+04:00დავით კაკაბაძე, ძმის პორტრეტი<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghS4yUeFhXc4qk0FAaYdjU7qWtvVegyCt4ojzNFwen7wpS9UEiW0Imra6pKUWpGF7flNSaf2tFwSXUnwJBVjOi7VzEAcW0GnfCRT5qDF5z4mQWXerMyZyyJbeS-hCGEIROl6OqWIAT5Bj5/s1600/david+kakabadze%252C+brothers+portrait.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="brothers portrait" border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1368" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghS4yUeFhXc4qk0FAaYdjU7qWtvVegyCt4ojzNFwen7wpS9UEiW0Imra6pKUWpGF7flNSaf2tFwSXUnwJBVjOi7VzEAcW0GnfCRT5qDF5z4mQWXerMyZyyJbeS-hCGEIROl6OqWIAT5Bj5/s400/david+kakabadze%252C+brothers+portrait.jpeg" title="david kakabadze" width="341" /></a></div>
<div style="text-align: center;">
დავით კაკაბაძე, ძმის პორტრეტი, 1915</div>
<div style="text-align: center;">
<a href="http://www.georgianmuseums.ge/?lang=geo&id=1_1&sec_id=4&th_id=111" target="_blank">დავით კაკაბაძის სახელობის ქუთაისის სახვითი ხელოვნების გალერეა</a></div>
irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-53286977216843070152018-04-07T13:48:00.000+04:002018-04-07T13:48:07.960+04:007 აპრილი, ძვირფასი ქართველი მხატვრის, ქეთევან მაღალაშვილის დაბადების დღეა<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbZPQb75lXK67muWeB-6j5lN9J_X7Iz5PW9QwpHA_24XlwENPenruI5ELZgOEQgF6AbNzzTY5i6iWud5TcdvExCtzx6brOvEu7vYEcYcf-BvaIdG3RD-JC4nHz14hf9LLTS3zwuLH8Q0TW/s1600/ketevan_maghalashvili.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="painter" border="0" data-original-height="1122" data-original-width="980" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjbZPQb75lXK67muWeB-6j5lN9J_X7Iz5PW9QwpHA_24XlwENPenruI5ELZgOEQgF6AbNzzTY5i6iWud5TcdvExCtzx6brOvEu7vYEcYcf-BvaIdG3RD-JC4nHz14hf9LLTS3zwuLH8Q0TW/s400/ketevan_maghalashvili.jpg" title="ketevan maghalashvili" width="348" /></a></div>
<br />irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0Tbilisi, Georgia41.7151377 44.82709599999998341.3359497 44.181648999999986 42.0943257 45.47254299999998tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-60686788684812890182017-05-22T10:46:00.000+04:002017-05-22T10:46:02.840+04:00 "დუხავოი"<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/8SMrvMif45k/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/8SMrvMif45k?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-77709987640540586592016-01-29T22:01:00.000+04:002016-01-29T22:01:23.640+04:00Paul Klee<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivwUf4PmodKJrN3VQ1u0FCGwfoN3hNjxMVUSrSW0XmEFL6N7x9SljZVuPDzakDnSEp-amf-h6m9iXkx7MdRoKCcxSuCE63I0jO22pdGxlbacIoGay9lPJT0wXVKOhQRi6LGdtEq2tb3XR9/s1600/Photograph-of-Paul-Klee-i-007.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivwUf4PmodKJrN3VQ1u0FCGwfoN3hNjxMVUSrSW0XmEFL6N7x9SljZVuPDzakDnSEp-amf-h6m9iXkx7MdRoKCcxSuCE63I0jO22pdGxlbacIoGay9lPJT0wXVKOhQRi6LGdtEq2tb3XR9/s400/Photograph-of-Paul-Klee-i-007.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"> The artist Paul Klee in 1939 Photograph: Walter Henggeler/Keystone/Corbis </td></tr>
</tbody></table>
<br />irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-87826094782392984692015-08-31T13:18:00.002+04:002015-08-31T13:18:33.446+04:00თემო ჯაფარიძე ავთო ვარაზის შესახებ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/LIud_0nt2OQ/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/LIud_0nt2OQ?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br />irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-17554421545435666382015-08-31T13:11:00.003+04:002015-08-31T13:11:49.472+04:00დავით კაკაბაძე და შალვა ქიქოძე<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqxUn2S0oQPi-wAsSNRUiuKuB9T5r4bfJzRAbIHauhCWdYyVRj_TVLzoiG29dcUoiN0CGQjHAoP8rBVf-HSaYrUEhyphenhyphen_c8FrkTFP7d-hv4NfhsYVWE_ixp4_9rC_RS-voKgrUuRl2pNad2m/s1600/david+kakabadze+shalva+kikodze.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="301" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqxUn2S0oQPi-wAsSNRUiuKuB9T5r4bfJzRAbIHauhCWdYyVRj_TVLzoiG29dcUoiN0CGQjHAoP8rBVf-HSaYrUEhyphenhyphen_c8FrkTFP7d-hv4NfhsYVWE_ixp4_9rC_RS-voKgrUuRl2pNad2m/s400/david+kakabadze+shalva+kikodze.jpg" width="400" /></a></div>
<br />irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-27166076285138583912015-08-31T13:09:00.001+04:002015-08-31T13:09:38.056+04:00ლ. დმიტრიევ-კავკაზსკის სახელოსნო, პეტერბურგი, 1915 წ.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFV4wCQQHUV-51j1tOb8rAk9YPW_DWa_iuKPyk3v5GkLJH-xYFn7ruqNEVRyYYWkJsFYUz0IAyOGBi8TI11QgcMNXT-M2pWaPXurmiOSB_WOyTyHk8b5uAIWoC43dxN7RhjZyacdWJSTIF/s1600/david+kakabadze+spereburgshi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" height="286" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFV4wCQQHUV-51j1tOb8rAk9YPW_DWa_iuKPyk3v5GkLJH-xYFn7ruqNEVRyYYWkJsFYUz0IAyOGBi8TI11QgcMNXT-M2pWaPXurmiOSB_WOyTyHk8b5uAIWoC43dxN7RhjZyacdWJSTIF/s400/david+kakabadze+spereburgshi.jpg" title="david kakabadze" width="400" /></a></div>
დავით კაკაბაძე (დგას მარცხნივ), ლ. დმიტრიევ-კავკაზსკის სახელოსნო, პეტერბურგი, 1915 წ.irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-49808829980097557232015-02-10T01:54:00.000+04:002015-02-13T18:53:01.779+04:00თბილისის სამხატვრო აკადემია, ლადო გუდიაშვილის კლასი<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV2b-7C16QMLHZwVGo9xa6Sa44y8WXsQah7QXgf4QDU2Mfm9rl-Q9-HvNKOjj9W1BdyxhuNSGEbJ3DdBDtMNG0f5UdcD6O6G1kcjJnrYVVtHJiXFNLy8FM2QBnsE_GyLfR1q5KThdYvfl2/s1600/samxatvro+akademia,+gudiashvilis+klasi.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiV2b-7C16QMLHZwVGo9xa6Sa44y8WXsQah7QXgf4QDU2Mfm9rl-Q9-HvNKOjj9W1BdyxhuNSGEbJ3DdBDtMNG0f5UdcD6O6G1kcjJnrYVVtHJiXFNLy8FM2QBnsE_GyLfR1q5KThdYvfl2/s1600/samxatvro+akademia,+gudiashvilis+klasi.jpg" height="275" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">1926-1932 წლები</td></tr>
</tbody></table>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtD_NgBMMwfblFqrnemnczBxrB3eIqMasnJydewFItC-CMv7trFhyTc19MVXaPxIYyjPrkm6XiPGLDoBQcfiH3Hm34I8ZXo1o_xf1JSsFd4MIHj9FJrw8d_zu4wjzQDDb5J0Z5oh7S566X/s1600/%D0%A2%D0%B1%D0%B8%D0%BB%D0%B8%D1%81%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F+%D0%B0%D0%BA%D0%B0%D0%B4%D0%B5%D0%BC%D0%B8%D1%8F+%D1%85%D1%83%D0%B4%D0%BE%D0%B6%D0%B5%D1%81%D1%82%D0%B2.+%D0%9A%D0%BB%D0%B0%D1%81%D1%81+%D0%93%D1%83%D0%B4%D0%B8%D0%B0%D1%88%D0%B2%D0%B8%D0%BB%D0%B8+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtD_NgBMMwfblFqrnemnczBxrB3eIqMasnJydewFItC-CMv7trFhyTc19MVXaPxIYyjPrkm6XiPGLDoBQcfiH3Hm34I8ZXo1o_xf1JSsFd4MIHj9FJrw8d_zu4wjzQDDb5J0Z5oh7S566X/s1600/%D0%A2%D0%B1%D0%B8%D0%BB%D0%B8%D1%81%D1%81%D0%BA%D0%B0%D1%8F+%D0%B0%D0%BA%D0%B0%D0%B4%D0%B5%D0%BC%D0%B8%D1%8F+%D1%85%D1%83%D0%B4%D0%BE%D0%B6%D0%B5%D1%81%D1%82%D0%B2.+%D0%9A%D0%BB%D0%B0%D1%81%D1%81+%D0%93%D1%83%D0%B4%D0%B8%D0%B0%D1%88%D0%B2%D0%B8%D0%BB%D0%B8+2.jpg" height="273" width="400" /></a></div>
<br />irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0Tbilisi, Georgia41.716667 44.78333299999997141.337479 44.137885999999973 42.095855 45.428779999999968tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-41774342159288164552015-02-09T10:15:00.000+04:002015-02-09T10:15:17.806+04:00არტ-ტაიმი ავთო ვარაზის ჩანაწერებიდან Radio Melomen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://ytimg.googleusercontent.com/vi/k70_RXVeuNo/0.jpg" src="http://www.youtube.com/embed/k70_RXVeuNo?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
ავთო ვარაზის ჩანაწერებიდან - სამხატვრო აკადემიის რადიო მელომანი irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0Tbilisi, Georgia41.716667 44.78333299999997141.337479 44.137885999999973 42.095855 45.428779999999968tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-26149416338114925212015-02-04T16:48:00.000+04:002018-07-22T16:50:32.423+04:00გოგი ხოშტარია - ფერწერის არსი და მისი გამოვლენა მოდერნიზმში<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/KukMIzRXEyE/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="https://www.youtube.com/embed/KukMIzRXEyE?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
ქუჩის აკადემია Vol. 2 - გოგი ხოშტარია - ფერწერის არსი და მისი გამოვლენა მოდერნიზმში<br />
<div>
<br /></div>
irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-81502623684418457322015-02-02T01:09:00.000+04:002015-02-02T01:09:41.087+04:00ენდი უორჰოლი – სახელგანთქმულობა<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXUXS5q84Q3UOHjbnIRA5VHcRnXxTe7W1jNXWyLoh_hYGzlEFL-eJ1n2J7hyphenhyphenKZP63S76nXDOFGhsGb_WC2XBup4_RtkVcA-QEjZQfSgfKhx4uRWFFcM2svG3WRYog9mIe5o1FEFJeMPYTA/s1600/warhol5.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="სახელგანთქმულობა" border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXUXS5q84Q3UOHjbnIRA5VHcRnXxTe7W1jNXWyLoh_hYGzlEFL-eJ1n2J7hyphenhyphenKZP63S76nXDOFGhsGb_WC2XBup4_RtkVcA-QEjZQfSgfKhx4uRWFFcM2svG3WRYog9mIe5o1FEFJeMPYTA/s1600/warhol5.jpg" height="400" title="warhol" width="400" /></a></div>
<br />
<i></i><br />
<a name='more'></a><i>ნაწყვეტი წიგნიდან „ენდი უორჰოლის ფილოსოფია“<br />ინგლისურიდან თარგმნა თამარ სუბელიანმა</i><br />ბ: იმ ხალხს რა უნდოდა?<br />
ა: ჩემი ჩაწერა. ამას ისე იზამენ, თითქოს ვმღეროდე და არა ვლაპარაკობდე.<br />ბ: შენი „დეილი ნიუსის“ რეკლამა მაგრად მომწონს. ერთი თხუთმეტჯერ მინახავს.<br />ერთი კომპანია ახლახან ჩემი აურის ყიდვით დაინტერესდა. ჩემი ნამუშევრები არ უნდოდათ. იმეორებდნენ, შენი აურა გვინდაო. ვერაფრით მივხვდი, მაინც რა სურდათ. მაგრამ დიდი ფულის გადახდას კი აპირებდნენ ამაში. ამიტომ ვიფიქრე, თუ ვინმე ამდენის გადახდას აპირებს, ისიც უნდა გავარკვიო, რაში-მეთქი. მგონი აურა არის ის, რასაც სხვები ხედავენ. ეგ რაღაც მხოლოდ სხვას შეუძლია აღიქვას. თან მხოლოდ იმ ხალხის აურას თუ შეამჩნევ, რომლებსაც კარგად არ იცნობ ან საერთოდ არა.<br />იმ დღეს ჩემი ოფისის თანამშრომლებთან ერთად ვსადილობდი. ესენი, ჩემი ოფისის ხალხი, ნაგავივით მექცევა, იმიტომ რომ მიცნობენ და ყოველდღე მხედავენ. იქ კი ვიღაცას თან ჩემთვის უცნობი მეგობარი მოეყვანა და მაგ ყმაწვილს ვერც კი დაეჯერებინა, ჩემთან ერთად რომ სადილობდა. სხვები მე მხედავდნენ, ის კი -მხოლოდ ჩემს აურას.<br />ქუჩაში რომ უცხო ვინმეს დაინახავ, იმის აურას შეამჩნევ. მაგრამ გააღებს თუ არა პირს, ეგ აურაც გაქრება. როგორც ჩანს, აურას პირის გაღებამდე ინარჩუნებ.<br />ყველაზე სახელგანთქმულები ის ადამიანები არიან, რომელთა სახელებიც მაღაზიებს ჰქვიათ. აი, იმ ხალხის მართლა მშურს. მაგალითად, მარშალ ფილდის.<br />სახელგანთქმულობა არც ისე მნიშვნელოვანია. მე რომ სახელგანთქმული არ ვყოფილიყავი, ენდი უორჰოლობის გამო არავინ დამახლიდა ტყვიას. შესაძლოა ჯარში დავჭრილიყავი. ან იქნებ მსუქანი მასწავლებელიც კი ვყოფილიყავი, რას გაიგებ, აბა?! მაგრამ სახელგანთქმულობა იმით არის კარგი, რომ ჟურნალებში სულ შენს ნაცნობებზე წერენ, თითოეულ გვერდზე. მომწონს ეგეთების კითხვა. სახელგანთქმულობის მთავარი უპირატესობაც ეგაა. <br />რა მაბნევს იცით?! რეალურად ვის ეკუთვნის ახალი ამბები? თავში ყოველთვის მიტრიალებდა ის აზრი, რომ თუ შენი სახელი ახალ ამბებშია მოხსენიებული, მაშინ ამაში უნდა გიხდიდნენ კიდეც. ეს ხომ შენი სიახლეებია, ისინი კი იღებენ და თავიანთ პროდუქტად ასაღებენ. მერე გაყვედრიან კიდეც, გეხმარებიო. მართლებიც არიან, მაგრამ მაინც, სახელგანთქმული ხალხი თავის ცხოვრებისეულ სიახლეებს საიდუმლოდ რომ ინახავდეს, ახალი ამბების რუბრიკაში არაფერი იქნებოდა ახალი. ალბათ, ერთმანეთს უნდა ვუხადოთ. ჯერ ბოლომდე ვერ გავრკვეულვარ ამ ამბავში.<br />ყველაზე ცუდი, ყველაზე ღვარძლიანი მიმოხილვა, რაც კი ჩემზე წამიკითხავს, ჟურნალ „ტაიმში“ ჩემი დაჭრის შემდეგ გამოქვეყნდა.<br />თითქმის ყველა ინტერვიუ წინასწარაა მოფიქრებული, როგორც მივხვდი. ჟურნალისტებმა იქამდე იციან, რა უნდათ რომ შენზე დაწერონ და შენ შესახებ რა აზრისა არიან, ვიდრე დაელაპარაკებოდე, ამიტომ შენთან ინტერვიუს აღებისას მხოლოდ სიტყვებსა და ფაქტებს ეძებენ იმ ამბის ზურგის გასამაგრებლად, რისი დაწერაც უკვე განუზრახავთ. ვერასდროს მიხვდები, ვინ როგორ სტატიას დაწერს შენზე. ყველაზე სასიამოვნო და მომღიმარ ჟურნალისტებს შეუძლიათ ყველაზე ღვარძლიანი სტატია შეთითხნონ, ისინი კი, ვისაც გგონია, რომ ეზიზღები, ზოგჯერ ყველაზე მხიარულ, ყველაზე კარგ სტატიას მოგიძღვნიან. ჟურნალისტების შეცნობა უფრო რთულია, ვიდრე პოლიტიკოსებისა.<br />როცა ვინმე ძალიან ცუდ სტატიას წერს, ყოველთვის ვატარებ ამას, რადგან ვინ დაგიჯერებს, რომ თქვა, ეს სიმართლე არ არისო?<br />ჩემზე ამბობდნენ, მედიისთვის თავგზის არევას ცდილობსო, რადგან ერთ გაზეთს ერთ ავტობიოგრაფიულ ცნობებს ვაწვდიდი, მეორეს გაზეთს კი – სხვაგვარ ცნობებს. მომწონდა სხვადასხვა ჟურნალისთვის სხვადასხვა ინფორმაციის მიწოდება, ამით თითქოს თვალყურს ადევნებ სხვებს, იგებ სად ეცნობიან ინფორმაციას. იმით, თუ რა იცოდნენ ჩემ შესახებ, ყოველთვის ვხვდებოდი, ვინ რა ჟურნალ-გაზეთს კითხულობდა. ზოგჯერ ძალიან სასაცილო ინფორმაციას შენ შესახებ წლების შემდეგ გახსენებენ. აი, ვთქვათ, ჟურნალისტი გეუბნება, ერთხელ გითქვამთ, რომ ლეფრაკ სიტი სამყაროში ყველაზე ლამაზი ადგილიაო. ამ დროს ვხვდები, რომ მას ოდესღაც „არქიტექტურული ფორუმისთვის“ მიცემული ჩემი ინტერვიუ წაუკითხავს.<br />სწორ ადგილას განთავსებულ სწორ ამბავს შეუძლია თვეების, ზოგჯერ კი წლების მანძილზე, საყოველთაო ყურადღების ცენტრში მოგაქციოს. 12 წელი სასურსათო მაღაზია „გრისტიდიზის“ გვერდით ვცხოვრობდი და ყოველ დღე შევდიოდი იქ, ვიღებდი რაც მომესურვებოდა – ეგ რიტუალი მისწორდებოდა. ერთხელ „ნიუ-იორკ-პოსტი“ გამოვიდა ყდაზე ჩემი, მონიკა ვან ვურენისა და რუდოლფ ნურიევის ფერადი ფოტოთი. მერე კი, როცა იმ მაღაზიაში ისევ შევედი, საწყობის თანამშრომელმა ბიჭებმა ყვირილი დაიწყეს – „აი, ისიც, ხომ გეუბნებოდით, ის არის-მეთქი“. მეტჯერ იქ შესვლის სურვილი არ გამჩენია. აი, მას შემდეგ კი, რაც ჩემი ფოტო ჟურნალ „ტაიმში“ დაიბეჭდა, ერთი კვირა ძაღლს პარკში ვერ ვასეირნებდი, რადგან ხალხი ჩემკენ იშვერდა თითებს.<br />გასულ წლამდე იტალიაში საერთოდ არაფერს წარმოვადგენდი. სავარაუდოდ, გერმანიასა და ინგლისში რამე მაინც სმენიათ ჩემ შესახებ, ამიტომ ამ ქვეყნებში აღარ მივემგზავრები ხოლმე – აი, იტალიაში კი ჩემი სახელის დამარცვლაც არ შეეძლოთ. ბოლოს ჟურნალმა L’Uomo Vogue გაიგო, როგორ იწერება ჩემი სახელი ერთი ჩვენი სუპერსტარისგან, რომელმაც ერთ მათ ფოტოგრაფთან დაიწყო სიარული – ალბათ საწოლში ილაპარაკეს ამაზე – ასეა თუ ისე, მან ამ ჟურნალს ისიც გააგებინა, როგორ იწერება ჩემი სახელი, ჩემი ფილმებიც ჩამოუთვალა, ნამუშევრების ფოტოებიც მიაწოდა და ახლა უკვე იტალიაშიც იციან ჩემზე. ერთ ძალიან პატარა ქალაქში, ბოისანოშიც კი ვიყავი, რივიერას მარცხენა მხარეს, და ერთხელ აპერიტივს რომ ვსვამდი გაზეთების კიოსკების რიგში, ერთი ყმაწვილი, სტუდენტი ბიჭი, მომიახლოვდა და მითხრა – „ეი, ენდი, ჰოლო ვუდლონი როგორ გყავს?“ შოკირებული ვიყავი. ინგლისურად ხუთიოდე სიტყვა იცოდა სულ და მათ შორის ოთხი ესენი იყო – ხორცი, ნაგავი, სიცხე და დალესანდრო, მაგრამ ის სათვალავში არცაა ჩასაგდები, რადგან იტალიელია.<br />ყოველთვის მიზიდავდნენ ტოქშოუების წამყვანები. ერთმა ნაცნობმა მითხრა, შევხედავ თუ არა ჟურნალისტს ტელეეკრანზე, მაშინვე ვხვდები საიდან არის, სად სწავლობდა და რა აღმსარებლობისააო. ამისთვის მხოლოდ ის კმარა, ვნახო რა ტიპის სტუმრები ჰყავს მოწვეული გადაცემაში და რა შეკითხვებს უსვამს მათო. მეც მინდა ყველაფერს ვიგებდე ადამიანებზე ტელეეკრანზე მათთვის ერთი თვალის შევლებით – მინდა ვხვდებოდე, რა აწუხებთ. წარმოიდგინე, აბა, ტოქშოუს რომ უყურებ და მაშინვე ხვდები ასეთ რამეებს – „აი, ამის პრობლემა იმაშია, რომ ლამაზმანობა სურს“, „იმის პრობლემა კი იმაშია, რომ მდიდრები ეზიზღება“, „ამის პრობლემა ისაა, რომ უნდა საბრალო გამოჩნდეს“, „იმის პრობლემა კი ისაა, რომ ინტელიგენტობა მოესურვა”.<br />და იქნებ ისიც გამერკვია – რატომ არ აქვს არცერთი პრობლემა დინა შორს?<br />ასევე ისიც გამახარებდა, ტელეეკრანზე ადამიანის თვალების ფერი რომ გამერჩია ერთი შეხედვით, ფერად ტელევიზორზეც კი მიჭირს ეს.<br />ზოგი ადამიანი სატელევიზიო ჯადოს ფლობს – კამერა გამოირთვება თუ არა, ისინიც გამოირთვებიან, მაგრამ საკმარისია კამერა ჩაირთოს, მაშინვე ჩაირთვებიან თვითონაც. ვიდრე ეთერი დაიწყებოდეს, ცახცახებენ და ოფლი ასხამთ, ცახცახებენ და ოფლი ასხამთ რეკლამის დროსაც, და ცახცახებენ და ოფლი ასხამთ ეთერის დასრულების შემდეგაც, მაგრამ როცა კამერა მათკენაა მიმართული, მშვიდები და თავდაჯერებულები არიან. კამერა რთავს და თიშავს მათ.<br />მე არასდროს ვითიშები, რადგან არც არასდროს ვირთვები. უბრალოდ ვზივარ იქ და ვიმეორებ - „ახლა გული წამივა. ვიცი რომ გული წამივა. ჯერ გული არ წამსვლია? აი ახლა წამივა გული“. პირდაპირი ეთერის დროს, ვერასდროს წარმომიდგენია, რა შეიძლება მკითხონ, ვერც ის წარმომიდგენია, რა შეიძლება წამოვაყრანტალო, მხოლოდ ერთი რამ მიტრიალებს თავში – „ნუთუ ეს პირდაპირი ეთერია? მართლა? არა, მაშინ ნამდვილად გული წამივა. აი, ახლა წამივა გული“. აი, ეგაა პირდაპირ ეთერში ჩემი ქვეცნობიერის სტრიმი. ჩანაწერი კი სულ სხვანაირია ხოლმე.<br />ყოველთვის მეგონა, რომ ტოქშოუების წამყვანები და ტელევიზიის სხვა თანამშრომლები ვერასდროს გაიგებენ, რა არის ეგრე ნერვიულობა, მაგრამ მერე მივხვდი, რომ ზოგიერთ მათგანს შესაძლოა აწუხებდეს იმავე სახის პრობლემები – აი, ვთქვათ, ყოველ წუთს შეიძლება ფიქრობდნენ ასე – „აი, ამას გავაფუჭებ, აი, ეს არ გამომივა, აი, ეს დამავიწყდება. ჯერ საზაფხულო სახლი უნდა ვახსენო ისტ ჰემპტონში, მერე პარკ ავენიუ, მერე საუნა“. ჩვენ შორის განსხვავება მხოლოდ იმაშია, რომ ვიდრე ისინი „ახლა გული წამივას“ თავიანთ ვერსიას იმეორებენ, როგორღაც იმასაც ახერხებენ, თავიანთი სატელევიზიო ჯადოს მეშვეობით, გონებაში სადღაც შენახული ინფორმაცია გაიხსენონ და წარმოთქვან.<br />არსებობენ ისეთი ადამიანები, რომლებიც ჩაირთვება თუ არა კამერა, წარმოდგენას იწყებენ. კამერასთან მუშაობა სხვადასხვა ადამიანისთვის სხვადასხვა რამეს ნიშნავს. ერთხელ ტელევიზორში ვუყურებდი ახალგაზრდა მსახიობს, რომელმაც „ემი“ მიიღო. ავიდა სცენაზე, მერე შემოტრიალდა და თავისი მსახიობური ნიჭით წამოიწყო ლაპარაკი – „მადლობას ვუხდი ჩემს ცოლს, ჩემი ცოლის წყალობით …“ ზეიმობდა რა. იმაზე დავიწყე ფიქრი, რა მაგარია ამ ადამიანისთვის ეგეთი ჯილდოს მიღება, ის მხოლოდ აუდიტორიის წინ ირთვება და, ალბათ, როცა ეს შანსი ეძლევა, თავს იმდენად კარგად გრძნობს, რომ ფიქრობს – „ნებისმიერ რამეს შევძლებ, ნებისმიერ რამეს“.<br />ასე მგონია, ყველას აქვს თავისი დრო და ადგილი, სადაც ისინი ჩაირთვებიან ხოლმე. მე სად ვირთვები?<br />მე მაშინ ვირთვები, როცა ვითიშები და დასაძინებლად ვწვები. აი, ეგაა ჩემი ის უმნიშვნელოვანესი მომენტი, რომელსაც მუდამ მოველი.<br />კარგი შემსრულებლები ინფორმაციის კარგი შემნახველები არიან, მათ შეუძლიათ როგორც ემოციების წაბაძვა, ასევე ლაპარაკის მანერისა თუ გარეგნობის. ისინი ამ ინფორმაციის ჩაწერასა და შენახვას ხმისა და გამოსახულების ჩამწერ მოწყობილობებზე უკეთ ახერხებენ. კარგ შემსრულებლებს აქვთ უნარი, დაიმახსოვრონ ყველაფერი და როცა დასჭირდებათ გამოიყენონ. მათ შეუძლიათ შესაბამის სიტუაციაში ბუნებრივად წარმოთქვან საჭირო ფრაზა, რადგან მათ ეს სცენა უკვე სადღაც უნახავთ და გონების რომელიღაც თაროზე შემოუდვიათ შესანახად. ისიც იციან, რა თქვან და ისიც – როგორ.<br />მე მხოლოდ დილეტანტი ან ცუდი შემსრულებლები მომწონს, რადგან მათში სიყალბე არაა. აი, პროფესიონალი შემსრულებელი კი არასდროს მომეწონება.<br />ყველა პროფესიონალი შემსრულებელი, რომელიც მე მინახავს, ყოველ შოუზე ყველაფერს ზუსტად იმეორებს. მათ კარგად იციან, როდის და რაზე გაეცინება მაყურებელს. მე კი ის მომწონს, ყველაფერი ყოველ ჯერზე რომ სხვადასხვაგვარადაა. ამიტომ მიყვარს მოყვარული და ცუდი შემსრულებლები – ვერასდროს წინასწარ ვერ განსაზღვრავ, რის შემდეგ რას მოიმოქმედებენ.<br />ჯეკი კურტისი პიესებს წერდა და მეორე ავენიუზე დგამდა, და ყოველ ღამით სპექტაკლი სხვადასხვანაირი გამოდიოდა – განა მხოლოდ ტექსტი იცვლებოდა, შინაარსიც კი. მხოლოდ სპექტაკლის სათაური რჩებოდა უცვლელი. ორ ადამიანს შოუ სხვადასხვა საღამოს რომ ენახა და ამაზე ელაპარაკა, მიხვდებოდნენ, ამ ორ შოუს საერთო რომ არაფერი ჰქონდა. ეს სპექტაკლები ევოლუციური იყო, რადგან პიესა გამუდმებით იცვლებოდა.<br />ვიცი რაცაა პროფესიონალების უპირატესობა, ისინი ყველაფერს სწორად ასრულებენ, საჭირო დროს და არანაირი დაბრკოლება არ ექმნებათ. მათი შესრულება იმდენად ბუნებრივად გეჩვენება, რომ ის სასაცილო ფრაზა, ახლა რომ წარმოთქვეს, იმპროვიზებული გგონია. მაგრამ მეორე საღამოს ისევ მოდიხარ შოუს სანახავად, ისინი კი ზუსტად იმას იმეორებენ, რაც წინა საღამოს იმპროვიზაცია გეგონა.<br />მსახიობის შერჩევისას ყოველთვის როლისთვის შეუფერებელ ადამიანს ავირჩევ. არ შემიძლია როლზე სწორად შერჩეული მსახიობი დავამტკიცო. ეგ მეტისმეტი იქნებოდა. გარდა ამისა, არცერთი მსახიობი არ არის ყველა როლისთვის სრულიად შესაფერისი და თუ იმას ვერ იპოვი, ვინც სრულიად შესაფერისია რამესთვის, ჯობს სრულიად შეუფერებელი ვინმეთი დაკმაყოფილდე. ასე შეიძლება მართლა რამეს გამოჰკრა ხელი.<br />შეუფერებელი ადამიანები ყოველთვის მისაღებად მიმაჩნდა. და თან, როდესაც როლისთვის შესაფერისი უამრავი ადამიანი გახვევია თავს, რომელიმეს გამორჩევა ძალიან რთულია, ამიტომ ყველაზე მარტივი ცუდი მსახიობის არჩევაა. მე კი ყოველთვის უმარტივეს არჩევანს ვაკეთებ. რადგან ჩემთვის საუკეთესო ნიშნავს უმარტივესს.<br />ამას წინათ რაღაც ხმის აპარატურისთვის ვაკეთებდი რეკლამას და ვერ ვაიძულე თავი მათ რაც სურდათ, ის გამემეორებინა.<br />როდესაც ფილმში ელიზაბეტ ტეილორთან ერთად აეროპორტის თანამშრომელი ვითამაშე, დაახლოებით ამდაგვარი რამ უნდა მეთქვა: „მოდი, წავიდეთ. მნიშვნელოვანი შეხვედრა მაქვს“. პირიდან კი მხოლოდ ეს ამომდიოდა – „წამოდით, გოგონებო“. მაგრამ იტალიაში ყველაფრის დუბლირებას მაინც მოგვიანებით ახდენენ, ამიტომ რაც არ უნდა თქვა, საბოლოოდ მაინც იმას გათქმევინებენ, რაც მათ სურდათ.<br />ერთხელ სონი ლისტონთან ერთად გადამიღეს რეკლამაში. ამას გავიძახდი: „თუ ეგ გაქვს, თავიც მოიწონე“. მომწონდა კიდეც ეგ ფრაზა. მაგრამ მოგვიანებით ჩემი ხმის დუბლირება მოხდა, აი, სონი ლისტონისა კი არა.<br />ზოგი ამბობს, რომ ჩვენზე შთაბეჭდილებას მხოლოდ ის სახელოვანი ადამიანები ახდენენ, რომლებზეც ბავშვობიდან გვსმენია, ან იქამდე ძალიან დიდი ხნით ადრე, ვიდრე გავიცნობდით. ამბობენ, რომ თუ ვინმეს გაიცნობ, მერე კი გაირკვევა, რომ ის გერმანიაში უმდიდრესი, სახელოვანი ადამიანი ყოფილა, სულ არ გაოცდები, რადგან არასდროს მასზე ფიქრში დრო არ დაგიხარჯავს. აი, მე კი სხვანაირად ვარ, სახელგანთქმულ ადამიანებთან შეხვედრა არაფრად მიმაჩნია, რადგან ყველაზე მარტივია მათი გაცნობა. ყველაზე დიდ შთაბეჭდილებას ჩემზე იმათთან შეხვედრა ახდენს, რომლებსაც მეგონა არასდროს გავიცნობდი – რომლებთან ლაპარაკზეც კი ვერასდროს ვიოცნებებდი. აი, მაგალითად, კეიტ სმიტთან, ლესისთან, პალომა პიკასოს დედასთან, ნიქსონთან, მეიმი ეიზენჰაუერთან, ტაბ ჰანტერთან და ჩარლი ჩაპლინთან.<br />
ბავშვობაში, როდესაც საწოლში ვიწექი და ვხატავდი, რადიოთი სულ ვუსმენდი სიმღერას The Singing Lady. მერე კი 1972 წელს ერთ წვეულებაზე ნიუ-იორკში გამაცნეს ქალი და მითხრეს, ის ასრულებდა The Singing Lady-სო. გავოგნდი. ვერ დამეჯერებინა, რომ მართლა გავიცანი ის ქალი, რადგან ამაზე არც კი მიოცნებია. უბრალოდ მივიჩნიე, რომ ეს შეუძლებელი იყო. როცა იმას გაიცნობ ვისთან შეხვედრაზეც არასდროს გიოცნებია, ეგაა საოცრება, რადგან მის შესახებ არაფერი წარმოგიდგენია და არც იმედი გიცრუვდება.<br />ზოგი ადამიანი მთელ თავის ცხოვრებას ერთ კონკრეტულ სახელოვან ადამიანზე ფიქრში ატარებს. აირჩევენ ვინმე სახელოვანს და მერე მთელი ცხოვრება ფიქრობენ მასზე, ვისაც არც კი იცნობენ და შესაძლოა, არც კი უნახავთ. თუ რომელიმე სახელოვან ადამიანს ჰკითხავთ, რა სახის წერილებს იღებენ, გაიგებთ, რომ ყოველი მათგანით ვინმე ერთი თაყვანისმცემელი მაინც არის შეპყრობილი და გამუდმებით უგზავნის წერილებს. რა უცნაურია, რომ ვიღაც გამუდმებით შენზე ფიქრობს.<br />მე ყოველთვის გიჟები მწერენ. მგონი, გიჟების მისამართების რომელიმე წიგნში ვარ შეყვანილი.<br />ყოველთვის ვდარდობ გიჟებზე, რადგან მათ შეუძლიათ რამდენიმე წლის შემდეგ ისევ გაიმეორონ თავიანთი ქმედება და ეგონოთ, რომ სრულიად ახალ რამეს აკეთებენ. მე 1968 წელს დამჭრეს, ასე, რომ ეგ 1968 წლის ვერსია იყო. მაგრამ ხშირად მიფიქრია – „იქნებ, 1970 წელს ვინმეს ისევ მოუნდეს ჩემთვის სროლა?“ ეგ თაყვანისმცემლის სხვა ტიპი იქნება.<br />ადრე თაყვანისმცემლები რომელიმე მსახიობს მთლიანად აღმერთებდნენ. ამოირჩევდნენ რომელიმე კინოვარსკვლავს და ყველაფერი მოსწონდათ მისი. დღეს თაყვანისცემის სხვადასხვა ეტაპებია. ახლა თაყვანისმცემლებს ვარსკვლავის ნაწილ-ნაწილ გაღმერთებაც შეუძლიათ. დღეს ისინი ერთ სფეროში აღმერთებენ ვინმეს და საერთოდ არ აქცევენ ყურადღებას სხვა სფეროში რას აკეთებს. როკვარსკვლავი შესაძლოა ყიდდეს მილიონობით ჩანაწერს, მაგრამ თუ ცუდ ფილმში მიიღებს მონაწილეობას, ამას ყურადღებას არავინ მიაქცევს.<br />ახლა უკვე სხვებიც ხდებიან ვარსკვლავები, აი, თუნდაც სპორტსმენები (ზოგჯერ, როდესაც ოლიმპიურ თამაშებს ვუყურებ, ვფიქრობ – რა იქნებოდა, მიზანი რეკორდის არდამყარება რომ ყოფილიყო? გაირბენდა ვინმე 2.2-ით, სხვა ვინმე 2.1-ით, მომდევნო 2.0-ით, 1.9-ით და ა.შ. ვიდრე 0.0-ს არ მიაღწევდნენ. და როდემდე გასტანდა ასე? ან მერე რაღას იზამდნენ?).<br />დღეს თუ ვარსკვლავი ხარ, თუ გინდა ყალთაბანდიც იყავი. შეგიძლია წერო წიგნები, გამოხვიდე ტელევიზიით, მისცე ინტერვიუები – სახელოვანი თუ გახდები, არავის დააინტერესებს ყალთაბანდობ თუ არა, რადგან უბრალო ადამიანებს ყველაზე მეტად ვარსკვლავები სურთ.<br />დიდ ფულზე მუშაობამ შეიძლება თვითშეფასება დაგიმდაბლოს. როდესაც ჟურნალებისთვის ფეხსაცმელებს ვხატავდი, თითოეულ ფეხსაცმელში გარკვეული ოდენობის თანხას მიხდიდნენ, ამიტომ გადავითვლდი ხოლმე ამ ფეხსაცმელებს იმის გასაგებად, რამხელა ანაზღაურება გამოვიმუშავე. ფეხსაცმლის ნახატების რაოდენობით ვირჩენდი თავს – როცა მათ ვითვლიდი, ვიცოდი რამდენი ფული მქონდა.<br />მოდელები ძალიან უხეშები არიან, რადგან მათ საათობრივად უხდიან. რვასაათიანი სამუშაო დღის მერე სახლში რომ ბრუნდებიან, ჰგონიათ, ისევ უნდა უხდიდეთ ვინმე. კინოვარსკვლავები მილიონობით დოლარს სრულიად არაფერში იღებენ, მერე კი, თუ ვინმე სთხოვთ, რამე არაფრის სანაცვლოდ გააკეთონ, გიჟდებიან. დარწმუნებული არიან, რომ ვინმეს თუ გამოელაპარაკებიან სასურსათო მაღაზიაში, საათში 50 დოლარი უნდა აიღონ.<br />ამიტომ ყოველთვის უნდა გახსოვდეს, რა არის შენი პროდუქტი და თავი არ უნდა მიგაჩნდეს პროდუქტად. მსახიობმა მის მიერ შესრულებული როლები უნდა გადაითვალოს, მოდელმა – თავისი ფოტოები, მწერალმა – სიტყვები, მხატვარმა – ნახატები, რომ ყოველთვის იცოდნენ, რა ღირს მათი პროდუქტი და იმაზე ფიქრს არ გადაჰყვნენ, რომ თავად არიან პროდუქტი, და არც თავიანთი სახელგანთქმულობა ან აურა გადააყოლონ ამას.<br /><b>© “არილი”</b>irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0Tbilisi, Georgia41.716667 44.78333299999997141.337479 44.137885999999973 42.095855 45.428779999999968tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-86564576894250449572013-08-05T00:46:00.000+04:002013-08-05T00:46:11.655+04:00მატისი <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW0BCCZqRDfE20ZF0BRdAi8pML5dL60cm22kTGrJBY4f1wCpCmAK6WrKb_m0D6ckqWNKMUeiHCfw8YSwZyM4_fCdCmSfue6X-yzubdnjFsJm8gKtEtm4zM8bBHM71ok5CAzaEDXkpBmJ_z/s1600/Henri-Matisse+(2).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiW0BCCZqRDfE20ZF0BRdAi8pML5dL60cm22kTGrJBY4f1wCpCmAK6WrKb_m0D6ckqWNKMUeiHCfw8YSwZyM4_fCdCmSfue6X-yzubdnjFsJm8gKtEtm4zM8bBHM71ok5CAzaEDXkpBmJ_z/s320/Henri-Matisse+(2).jpg" width="320" /></a></div>
<br />irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-10918539207414772102012-07-15T09:01:00.000+04:002015-02-02T09:05:41.772+04:00დიმიტრი შევარდნაძე Dimitri Shevardnadze<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifEJLiNs_T-cEUfGH_AQsgq5QXcM242NmVjciAwqefXVy8Nlq4vgBqONFXizt7DBPtcR0GxJPSbgYfTFDBIv6MSyjXGMajtzFYcJ0xkq573s6eVZUFFrQ6PbKGC5VRGeUk7ctZGw_Eobxz/s1600/dimitri+shevardnadze.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifEJLiNs_T-cEUfGH_AQsgq5QXcM242NmVjciAwqefXVy8Nlq4vgBqONFXizt7DBPtcR0GxJPSbgYfTFDBIv6MSyjXGMajtzFYcJ0xkq573s6eVZUFFrQ6PbKGC5VRGeUk7ctZGw_Eobxz/s400/dimitri+shevardnadze.jpg" height="400" ox="true" width="238" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Dimitri Shevardnadze</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Georgian painter, art collector and intellectual</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
1885 – 1937 </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a name='more'></a><br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
Dimitri Shevardnadze (Georgian: დიმიტრი შევარდნაძე) (December 1, 1885 – 1937) was a Georgian painter, art collector and intellectual purged during Joseph Stalin's repressions.</div>
irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-89159139673927921122012-07-15T08:57:00.000+04:002012-07-15T08:57:03.996+04:00გიგო გაბაშვილი Gigo GabaSvili<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxWWnS6Xkf_BI1neRmhZG91tWFgBCe91ntabc8hS2-eOuWQWY2MyhDI7TjyBwahwuqaLnmxAk9yv2NN_GN1PnS9fz9jc0FP0EiurdW41W-O3SZ_NbW8oduMQBWP6pjU8jsScXvTHE0Buw6/s1600/gigo+gabashvili.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" ox="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxWWnS6Xkf_BI1neRmhZG91tWFgBCe91ntabc8hS2-eOuWQWY2MyhDI7TjyBwahwuqaLnmxAk9yv2NN_GN1PnS9fz9jc0FP0EiurdW41W-O3SZ_NbW8oduMQBWP6pjU8jsScXvTHE0Buw6/s400/gigo+gabashvili.jpg" width="277" /> </a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Giorgi "Gigo" Gabashvili (Georgian: გიორგი (გიგო) გაბაშვილი) (November 9, 1862 – October 28, 1936) was a Georgian painter and educator. His work was particularly influential since he was the first Georgian realistic artist to cover a wide range of subjects, both in oils and watercolor, including portraits, landscapes and scenes of everyday life. </div>irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-6148769799838893802012-07-15T08:51:00.000+04:002012-07-15T08:57:51.490+04:00დავით კაკაბაძე David Kakabadze<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSYgVQl3E6IKRjq1cAGvbMSy3Ib_waouWJ4si8C2be2luqR7uBHR2_b6-WXpzB6B7HD90JBVccVMRK8mm8QW-Adu_1TPfAQYwzZ6pkdXVgYPD3oVBnWpYYTXI64WiX5naNz-QEDkicEvuG/s1600-h/Dkakabadze.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" height="400" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5338725444989377410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhSYgVQl3E6IKRjq1cAGvbMSy3Ib_waouWJ4si8C2be2luqR7uBHR2_b6-WXpzB6B7HD90JBVccVMRK8mm8QW-Adu_1TPfAQYwzZ6pkdXVgYPD3oVBnWpYYTXI64WiX5naNz-QEDkicEvuG/s400/Dkakabadze.jpg" style="float: left; height: 320px; margin: 0px 10px 10px 0px; width: 233px;" width="291" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b>Davit' Kakabadze</b> (Georgian: დავით კაკაბაძე) (August 8, 1889 – May 10, 1952) was a Georgian avantgarde painter, graphic artist and scenic designer. He was also an art scholar and innovator in the field of cinematography as well as an amateur photographer. Kakabadze’s works are notable for combining innovative interpretation of European "Leftist" art with Georgian national traditions, on which he was an expert. </div>
<b></b><br />
<div>
</div>irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-81502975083775503632012-01-31T04:12:00.003+04:002012-01-31T04:12:55.073+04:00Tristan Tzara, Paul Eluard, André Breton, Hans Arp, Salvador Dalí, Yves Tanguy, Max Ernst, René Crevel and Man Ray by ANNA RIWKIN-BRICK<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPXxrHggLX_XQKQWCSbBm0tvhGGV8gr2DDq6DDd826W8zkmltHuO09Au7WjozhCqdi6W6eqVs1Be9IBoSIGZx2BQaiRt_o6GDw5Ujgum99ZAkXsXSIPEWsM4WWFflqA67gIPHqFvTLnbBd/s1600/420943_144588845658780_100003229952792_193010_564860574_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPXxrHggLX_XQKQWCSbBm0tvhGGV8gr2DDq6DDd826W8zkmltHuO09Au7WjozhCqdi6W6eqVs1Be9IBoSIGZx2BQaiRt_o6GDw5Ujgum99ZAkXsXSIPEWsM4WWFflqA67gIPHqFvTLnbBd/s400/420943_144588845658780_100003229952792_193010_564860574_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-11472759193739962732011-11-30T13:37:00.000+04:002015-02-02T08:56:19.265+04:00კარლო კაჭარავა – …ანგელოზის გრძელი წინდა წვიმიან ამინდში…<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitX8eZQZwxs66a1ZqDGrdHwUM17ym6HzZUKYAizu1Dz1zjWJXkRgclcgDESHS4icUWeLQhbMUu16HJtyevSLjLCYUCPPtaQ-1XFDSrVxammeaMDCPUdJZYhAgduAQ5hIAsPM3OHmy9R1sa/s1600/karlo+kacharava.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEitX8eZQZwxs66a1ZqDGrdHwUM17ym6HzZUKYAizu1Dz1zjWJXkRgclcgDESHS4icUWeLQhbMUu16HJtyevSLjLCYUCPPtaQ-1XFDSrVxammeaMDCPUdJZYhAgduAQ5hIAsPM3OHmy9R1sa/s320/karlo+kacharava.jpg" nt="true" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<a name='more'></a>(ჩანაწერებიდან)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
* * *</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
მალევიჩი და მთელი მისი შემოქმედების იერი მესახებოდა რომანტიკულ სამყაროდ, მისტიკითა და სავსებით განსაკუთრებული ეროტიზმით. ის ოდნავ მაგონებდა უნგრული მოდერნის ზოგ მხატვარს (თუნდაც იდიონ მარფის), მაგრამ ბევრად დახვეწილი და ნატიფი ჩანდა. მე უჩვეულო სიამოვნებას მგვრიდა ცხვირის, ტუჩებისა და თვალების დანაწევრებული, დენადი კონტურით შემოსაზღვრული ინტენსიური, არარეალური ფერებით გამოხატვის მიბაძვა.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
მალევიჩის, როგორც მაშინ და მერეც მეჩვენებოდა, ოდნავ გაბრაზებული მკაცრი იერი ვარდისფერი შიშველი ქალების ფონზე, რაღაცით ჰგავდა შალვა ქიქოძეს, მაგრამ უფრო ტრანსცენდენტული იერი ჰქონდა. "მალევიჩი ღმერთია, დანარჩენები ანგელოზები" _ ჟურნალში ამოკითხული კოსტაკის ეს ფრაზა სავსებით სხვაგვარად აღვიქვი. გარდა მალევიჩის უდავო უპირატესობისა უცბად მომეჩვენა, რომ ის ანგელოზებს ხატავდა. ანგელოზები იყვნენ ის შიშველი, ვარდისფერი ქალებიც, ეს უჩვეულო ფერადებიც, რომლებიც საუცხოო პავილიონის ნაწილებს ჰგავდნენ. მერე მე ვნახე მალევიჩის შავი კვადრატიც. მისი მანიფესტებიც, მატიუშინთან ეს სავსებით საუცხოო რამ იყო, უჩვეულოდ მიმზიდველი. ის, რაც ამერიკასა და დასავლეთში ნაცნობია და თაყვანსაცემი, ხოლო ჩვენ კი არაფერი ვუწყით ამის შესახებ, არც რამე ამ უცნაური, თავისი ეგზოტიკით მიმზიდველ მხატვრობაზე.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
თითქმის შემზარავი, რაღაცით ქირურგის მაგვარი იერი ჰქონდა ფილონოვის სურათს შოსტაკოვიჩის პირველ სიმფონიაზე. რამდენიმე აბსტრაქციაში მაინც საცნაური იყო კუბოფუტურისტული, რევოლუციური რუსეთის არათუ სტილი _ ყოფაც კი.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
მე მუდამ მიყვარდა ანგელოზთა წარმოდგენა არათუ ნანგრევებთან, ან ღამეში, არამედ ძველ ღარიბულ, მართლაც თითქმის დანგრეულ სახლებთან, პირქუშ, შემზარავ ძველ ქარხნებთან. რაღაცგვარად "ანგელოზურ", როგორც ახლა ვხვდები, არც მთლად კეთილშობილურ იერს ატარებდნენ ამ ღარიბ სამყაროში გაბნეული, შეცდენილი თუ გაკახპებული ქალები, ძალზე იდუმალნი, დამნაშავენი და მიუწვდომელნი, როგორც ანგელოზნი; მე ვაგროვებდი, ან ვიპარავდი მათ ნივთებს, ყველა მათ კვალს. აკვიატებული ფანტაზიით ერთი ქერათმიანი ანგელოზის გრძელი წინდა წვიმიან ამინდში პატარა ძველი პიანინოს თავზე უნდა გამეკრა. მიყვარდა წვიმიან ამინდში ერთვარი სიამოვნებით სასოწარმკვეთი უარაფრობის განცდა, სადღაც შორს, ქარხნის მილებიდან ამოსული კვამლის ყურება და ფიქრი მოსალოდნელ საღამოებზე, ან თითქოს უმნიშვნელო, რაღაც მიღმეულზე მიმანიშნებელი მოულოდნელობების წარმოდგენა. არავის, არავის არ უნდა მოეცა ჩემთვის საბაბი თავისი სიბრალულისათვის. წარმოსახვაში მე მას უმალ ულამაზეს ხეიბარ ბავშვად ვაქცევდი, რომლის ყურება განუზომლად დიდ სიამოვნებას მანიჭებდა.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
აქვე მახსენდება სალვადორ დალის კომბოსტოთი გატენილი მანქანა და ანდრე ბრეტონის ვარდისფერი თუ თმებიანი პისტოლეტი. მინდა ვიცნობდე კაცს, რომელიც ბუსჰალტრების კოლექციას აგროვებს, თუმცა ესეც სადღაც შემხვედრია, მგონი კნუტ ჰამსუნის ერთ რომანში მსუქანი მხატვარი აგროვებდა ასეთ კოლექციას. აი, ჰანს ბელმერის ღირსეული წინამორბედი. თუმცა აქ იმგვარი გაჭირვება მინახავს, გეორგ გროსს საერთოდ არ დასიზმრებია, ან რა არის დუაიტ ჰანზონის "უსახლკარონი" (თუ განწირულნი, თუ რაღაც ჰქვია) ოცდაათგრადუსიან ყინვაში "სუშილკის" ჭუჭყიან იატაკზე მიყრილ მძინარე ჯარისკაცებთან შედარებით და ისიც აქვე, თქვენს გვერდით? ყველაფერი იცვლება გარეგნობაშიც. საკმარისია კბილი ამოიღო, რომ შენი მოუსვენარი ენა, სექსუალურ თავისუფლებაზე, აბსურდსა და სეზანზე რომ ლაყბობდა, კიდევ ერთ ბუნებრივ საყრდენს ჰკარგავს.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
07.06.1987. კალუგა.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGCc0O6wqARmy8CtKCKHsNIeGKhFN0PLgE2C4P5LRBrKMhbUNkqfM8qjUH1Kd2FLHTUQvEZ6dHHYaUwnmdX5roROSNYhxxhCBKWndlS3weVBiC4WhKQZCqjM3ymmC4mLxpthG2ucrNpMTN/s1600/karlokacharava.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGCc0O6wqARmy8CtKCKHsNIeGKhFN0PLgE2C4P5LRBrKMhbUNkqfM8qjUH1Kd2FLHTUQvEZ6dHHYaUwnmdX5roROSNYhxxhCBKWndlS3weVBiC4WhKQZCqjM3ymmC4mLxpthG2ucrNpMTN/s320/karlokacharava.jpg" nt="true" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
* * *</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
მართლაც, რაოდენ ეგზისტენციალურია თანამედროვე ხელოვნება, თუკი ადამიანური ყოფის მნიშვნელობამ, ერთგვარმა სიამაყემ ვიმ ვენდერსის ახალ ფილმში ანგელოზს ადამიანად ყოფნა მოანატრა. ამგვარი მნიშვნელობის შეგრძნება, როგორც მეჩვენება, ქრისტიანულია თავისი არსით. საზოგადოდ, ეგზისტენციალიზმი ამის გამო ქრისტიანულ ხელოვნებად მეჩვენება. ესთეტიზმის განვითარება ვალტერ ბენიამინისთვის იყო პოლიტიკურის დაკნინება-დახშობა. ეს კავშირშია 70-იანი წლების დასასრულის ქართულ "ესთეტიზმთან": ფარჯიანი, ბუღაძე, ჭოღოშვილი, არბოლიშვილი და სხვები. ამის შედეგია აწინდელი ქართულ ხელოვნების პოლიტიკური დეზორიენტაცია.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
24 ივლისი, 1987. კალუგა.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
* * *</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
უორჰოლი წმინდანი იყო, რომელიც ყოველთვის თანმიმდევრულად ანტირელიგიურია. დიდი განსხვავება ბოისსა და უორჰოლს შორის შესაძლოა ის არის, რომ ერთისთვის ღმერთი ხელახლა გამოსაცხადებელია, მეორისთვის კი არა. ბოისს შეეძლო ხის ორი ნივთი, ორი ნაწილი გვერდიგვერდ დაეწყო და ეთქვა: ღმერთს ეს არ სურსო. მას ეგონა, რომ სამყაროს გაუმჯობესება შესაძლებელია და თვითონ ის შუამავლის როლის შესრულებას შეძლებდა ღმერთსა და ადამიანებს შორის. უორჰოლს არ სჯეროდა ღმერთის ხელახლა გამოცხადების. ღმერთი არ იყო მისი ინსპირატორი. ის არ ცვლიდა მის სულს. უორჰოლი ბოისზე უფრო მეტად რევოლუციური იყო, ბედავდა ღვთის გმობას. ბოისი ფიქრობდა, რომ სამყარო გადარჩება, მაშინ, როდესაც უორჰოლს ამისი არ სჯეროდა.</div>
<div style="text-align: justify;">
როცა ბოისსა და უორჰოლზე ვმსჯელობ, ეს ზუსტად დაცემაა, ორივენი წმინდანები, ანგელოზები არიან: ერთი თეთრი და მეორე შავი. მე ძალიან მაინტერესებს ყველა წმინდანი რომის იმპერიის დასასრულიდან, ეგვიპტის უდაბნოებში, აღთქმული მიწისაკენ. მე ვფიქრობ, რომ ხელოვანნი დღეს ცოტათი ასეთივენი არიან და სწორედ ამის გამო ოცდაოთხი საათი დღე-ღამეში მხოლოდ იმით არიან დაკავებულნი, რომ ყნოსვით, ინტუიციით გაიგნონ. ისინი თითქოს მთლიანად სახელგანთქმულნი არიან და პუბლიკაც ჰყავთ ადამიანები, რომლებიც გზას აგრძელებენ თავ-თავიანთ კოლონათა მახლობლად, წმინდანთა შორის ხედავენ ნამდვილ შეჯიბრს. ალბათ უეჭველია, ის, რაც გვჭირდება, რელიქვიებია.</div>
<div style="text-align: justify;">
როცა იაპონელებმა ვან გოგის ერთ სურათში შეშლილი, წარმოუდგენლად დიდი ფული გადაიხადეს, შემდეგ ვან გოგის და სხვა სურათების სრულყოფილი რეპროდუქციები გააკეთეს. მათ სურათების სილამაზე კი არ აინტერესებდათ, არამედ დასავლური კულტურის წილი თავიანთი კომპიუტერისათვის.</div>
<div style="text-align: justify;">
მართალია, ვან გოგს ასეთი საბაზრო ღირებულება აქვს, მაგრამ მასზე წინ მაინც გარი დუგლასია.</div>
<div style="text-align: justify;">
საოცრებაა, სეზანის გამოფენას ისეთი დიდი რიგები არ სდევს, როგორიც კინოსალაროებთან დგას.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
* * *</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
რაღაც დროიდან ჩვენთვის განსაკუთრებით ღირებული გახდა XIX საუკუნის მეორე ნახევრის მხატვრობა, იმჟამინდელი მატერიალიზმი და სიმბოლიზმი: კლიმტი, კლინგერი, თომა, ბიოკლინი. ამის შესახებ საუბრისას გ. ხოშტარიამ სოლიკო ვირსალაძის ნათქვამი გადმომცა: "ადრე ამგვარი მხატვრობით აღფრთოვანება ცუდ ტონად ითვლებოდა, ამჟამად კი, როცა საზოგადოდ არაფერი დარჩა მოსარიდებელი, ადამიანებსაც თავიანთი ცუდი ტონის გამჟღავნების შესაძლებლობა მიეცათო".</div>
<div style="text-align: justify;">
ჩვენ კი გვახსენდება ე. ბერნ ჯონსის სიტყვები, ერთ დროს ოსკარ უაილდთან საუბრისას ნათქვამი _ "რაც უფრო იმძლავრებს მეცნიერებაში მატერიალიზმი, მით უფრო მეტ ფრთებს დავუხატავ ჩემს ანგელოზებსო" _ ეს მართლაც უკიდურესობამდე შეშფოთებული და იმავ დროს გახელებული მხატვრის განცხადებაა, რომელიც თავის გარშემო ხედავდა რაციონალიზმის ტრიუმფალურ აღზევებას და პოზიტივისტურ პრაქტიციზმს. ამ მაგალითის მსგავსად დეკადენტურ მხატვრობაში ჩვენ ვგულისხმობთ განსაკუთრებულ ისტერიულ ძალისხმევას ხატის ემოციური ზეგავლენის შენარჩუნებისა და გაძლიერებისათვის. სწორედ ამ ნიშნითაა საინტერესო და მიმზიდველი დეკადენტური ხელოვნება ლუკინო ვისკონტისათვის მის ბოლო ფილმებში და ტრანსავანგარდის მხატვრებისათვის (განსაკუთრებით იტალიელი ფრანჩესკო კლემენტე და ამერიკელი ჯულიან შნაბელი).</div>
<div style="text-align: justify;">
გ. გარსია მარკესმაც კი იგრძნო გასული საუკუნის განსაკუთრებულობა. მის ერთ-ერთ რომანში ბედნიერი სიყვარულის შესახებ, უზარმაზარ საჰაერო ბურთს აყოლილი, მიწიდან მოწყვეტილი კაცი გადმოსძახებს ქვემოთ დარჩენილთ "XIX საუკუნე დავიწყებას ეძლევა ყველასათვის, მაგრამ არა მხოლოდ ჩემთვისო". და ცაში იკარგება. რომანში ეს ამბავი თითქოს 1900 წელს ხდება.</div>
<div style="text-align: justify;">
ხატის დაბრუნების პირველი მცდელობა XX საუკუნის დასაწყისში სიურრეალისტებსა და მეტაფიზიკოს მხატვრებს ჰქონდათ. რენე მაგრიტი წერდა ჯორჯო დე კირიკოს შესახებ: "ის იყო პირველი ჩვენს შორის, რომელმაც იმაზე დაიწყო ფიქრი, თუ რა უნდა დახატულიყო და არა ის - როგორ. სიურრეალისტების ნატურალიზმი ძალზე ცხადი პროტესტი იყო იმ დროს მათი გარემომცველი ფორმალიზმის წინააღმდეგ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
P. შ. ძალზე სიმპტომატურია - პოზიტივიზმი, </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
როგორც კონცეპტუალიზმის საყრდენი - თავიდან შენება?</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
იანვარი. 1988 წ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-16135317343588249072011-09-14T10:18:00.000+04:002018-08-16T23:13:16.470+04:00ბორის გროისი - თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმის შესახებ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhObp9i6PcNUCI9TtXq7yDGje8mCNrfrZKYE3m3JIhstOOtrguSLgcXMmeXjQ-BwE8ikL4LhMnTFgaWg9dENiLy7BGoUN83ImLJ-ugycPmuZdPc_N6CLerpmHpvXXCIgST5Pu_Lvi2VDLa/s1600-h/new-york-museum-modern-art.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: justify;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhObp9i6PcNUCI9TtXq7yDGje8mCNrfrZKYE3m3JIhstOOtrguSLgcXMmeXjQ-BwE8ikL4LhMnTFgaWg9dENiLy7BGoUN83ImLJ-ugycPmuZdPc_N6CLerpmHpvXXCIgST5Pu_Lvi2VDLa/s320/new-york-museum-modern-art.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
ბოლო ხანებში კულტურულმა განვითარებამ რმდენადმე უჩვეულო ხასიათი მიიღო. ერთის მხრივ, ულმობლად და მთელს მსოფლიოში თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმების რიცხვი მატულობს. აქ ფულს დებენ, ცნობილ არქიტექტორებს იწვევენ, მათ უკეთებენ რეკლამას და ა.შ. მეორეს მხრივ, არასდროს მანამდე ეს მხატვრული ინსტიტუცია _ მისი ყველა ასპექტი, უპირველესად კი მისი დანიშნულება, მოახდინოს თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმიფიცირება _ ასეთი სერიოზული ეჭვის ქვეშ არ დამდგარა. ამასთან ერთად, არგუმენტები _ როგორც ავანგარდისტული, ასევე ანტიავანგარდისტული აზრის _ მუზეუმის ინსტიტუციების აქტუალურ კრიტიკაში იმდენად რთულადდანაწევრებადი სახით იხლართება, რომ თითქმის შეუძლებლად წარმოგვიდგება მასთან რაიმე შეკამათება. მიუხედავად ამისა, შევეცდები მსგავსი შეკამათებებით გამოსვლას.</div>
<div style="text-align: justify;">
ავანგარდისტული არგუმენტაცია თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმის წინააღმდეგ კარგადაა ცნობილი: მუზეუმები _ ესაა ცოცხალი ხელოვნების საფლავები. ჭეშმარიტად აქტუალური, თანამედროვე ხელოვნება უშუალოდ ცხოვრებაში უნდა ხორციელდებოდეს _ ის ფორმას უნდა აძლევდეს ცხოვრებისეულ სამყაროს, გრძნობებს, აღქმას, თავისი დროის სოციალურ რეალობას. მუზეუმში მოხვედრისას, როგორც ამბობენ, მხატვრულ "კოლექციაში" მოხვედრისას, ის ვეღარ შესძლებს ამ ამოცანის შესრულებას, რადგან მისი განხორციელება ნეიტრალიზირებული იქნება, თავად კი დისტანცირებული, სუფთა ესთეტიკური, "უწყინარი" ჭვრეტის მხოლოდ ფაქტი გახდება. ასეთი სახით, თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმიფიცირება ნიშნავს წავართვათ მას საზოგადოებრივი ზემოქმედების პოტენციალი, გადავცეთ ის მხატვრული ინდუსტრიის სფეროს _ და ამით ის გავტეხოთ, მოვკლათ. შესაბამისად, თანამედროვე ხელოვნების ჭეშმარიტ მომხრეს შეშვენის ხელი შეუშალოს მის მოხვედრას მუზეუმში. მისი მთელი ძალისხმევა უნდა მოხმარდეს იმას, რომ რაც შეიძლება გაახანგრძლივოს თანამედროვე ხელოვნების სიცოცხლე მუზეუმის გარეთ. თუკი თანამედროვე ხელომნებამ იჩქარა მუზეუმში მოხვედრა, ის დაიკარგება. </div>
არსებითად, აქამდე მოდის ავანგარდისტული არგუმენტაცია თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმის წინააღმდეგ. ანტიავანგარდისტული არგუმენტაცია კი, დღეს, მართლაც, უფრო გავრცელებული, დაახლოებით შემდეგზე დაიყვანება: თანამედროვე მუზეუმი _ ეს არის ადგილი, სადაც ხელოვნების ისტორიის რეპრეზენტაცია ხდება, ანუ ის, რაც განსაზღვრულ ისტორიულ პერიოდში განასახიერებდა ახალს, ორიგინალურსა და ამიტომ სახასიათოს. თუმცა, ხელოვნების ისტორია დასრულდა ახლანდელ დროში _ არაფერი ახალი აღარ იქმნება, რადგან მხატვრული ფორმათშემოქმედების შესაძლებლობების რეპერტუარი ამოწურულია. ჩვენი დრო _ პოსტავანგარდისტული, პოსტისტორიული დროა, რომელმაც დახარჯა ყველა ნაცნობი მხატვრული მეთოდი _ რაიმე ორიგინალურის წარმოება აღარ შეუძლია. ასეთი სახით, დღეს ხელოვნებას ისტორიული სტილის შექმნის ძალა არ შესწევს, რომელიც შესძლებდა მუზეუმის ექსპოზიციაში წარმოდგენილი ხელოვნების ისრორიაში ადგილის დაკავებას. ამიტომ თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმი _ ეს არის უაზრობა, ეს არის კომერციული მხატვრული ინდუსტრიის მხოლოდ ფაქტი, რომელსაც ზეწარმოებულობით სურს დაფაროს ისტორიულად განპირობებული სიახლის დეფიციტი. ასეთი სახით, ის, ვინც დღეს ცდილობს თეორიულად გაამართლოს თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმი, თავს ავლენს, ჯერ ერთი, მკვდარი ხელოვნების რეაქციულ თაყვანისმცემლად და ნამდვილი ცხოვრების მოძულედ, მეორეს მხრივ კი, სამუდამოდ წარსულში ჩარჩენილ ავანგარდისტად, რომელსაც ძილში გამოეპარა ხელოვნების ისტორიის დასასრული და უკვე აღარ შეუძლია დროების ნიშნების განსხვავება. ორივე პერსპექტივაში ის წარმოგვიდგება მატყუარა, ცინიკური მხატვრული ინდუსტრიის გულუბრყვილო, არაკრიტიკულ თანამდევად. და მაინც მე ვეთანხმები სწორედ ამ პოზიციის დაკავებას და გამოსვლას თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმის დასაცავად. მაგრამ მანამდე ვისურვებდი პასუხი გაეცეს კითხვას, რატომ იმყოფება დღეს ავანგარდისტული და ანტიავანგარდისტული არგუმენტაციები ასეთ ერთსულოვნებაში, იმ დროს, როდესაც ჯერ კიდევ გუშინ ისინი აუცილებლად შეეწინააღმდეგებოდნენ ერთმანეთს?<br />
<div style="text-align: justify;">
პასუხს ამ კითხვაზე მივყავართ იქამდე, რომ ზემოთხსენებული წინააღმდეგობა საწყისშივე შეფარდებითი იყო. კლასიკური ავანგარდი იზიარებდა ტრადიციულ თვალსაზრისს, რომლის თანახმად, ხელოვნების არსი განისაზღვრება შემოქმედებითი, პროდუქტიული საწყისით. მხატვრის როლის ტრადიციულ გაგებას ის მიჰყავდა სამყაროსთვის ახალი, მშვენიერი, საოცარი საგნების მოვლინების ამოცანასთან. ავანგარდს კი პირიქით, სურდა მთელი სამყარო გადაექცია ახალ, მშვენიერ, საოცარ საგნად. ეს განსხვავება მართალია დიდია, მაგრამ არც ისე დიდი, როგორც ერთი შეხედვით ჩანს. ორივე შემთხვევაში მხატვარი მოიაზრება მარტოსულ, პუბლიკის მოწინააღმდეგე შემოქმედად: ის თავისი ქმნილებებით პუბლიკას ან ხიბლავს, ან თავის ქმნილებად გადააქცევს ამ პუბლიკით დასახლებულ მთელს ცხოვრებისეულ სამყაროს. ამასთან, ორივე შემთხვევაში ჭეშმარიტი მხატვარი არ აღბეჭდავს _ ის ქმნის. აი, ამიტომ, აღბეჭდვის მედიალური ტექნიკების გავრცელება, რომელიც ვალტერ ბენიამინმა ჩვენი დროის მთავარ მოვლენად გამოაცხადა, აღიქმება იმის დამამტკიცებლად, რომ დღეს ხელოვნებამ თავისი თავი ამოწურა.</div>
<div style="text-align: justify;">
ამგვარად, დუგლას კრიმპი თავის ცნობილ წიგნში "მუზეუმის ნანგრევებზე" იმავე ვალტერ ბენიამინის დამოწმებით, წერდა: " პოსტმოდერნისტული ხელოვნება აღბეჭდვის ტექნოლოგიის გამოყენებას მიჰყავს აურის დაკარგვისკენ. შემოქმედებითი პიროვნების ფიქცია ადგილს უთმობს გულახდილ სესხებას, ციტირებას, ციტატების შერჩევას, უკვე არსებული სახეების აკუმულაციას და განმეორებას. ორიგინალურობის, აუტენტურობისა და არსებობის ცნებები, ასე მნიშვნელოვანი მოწესრიგებული სამუზეუმო დისკურსისთვის, შეწყვეტილი აღმოჩნდება."1 მხატვრული წარმოების ახალი რეპროდუქციული ხერხები ცვლიან მუზეუმის ორგანიზაციის პრინციპს, რომელიც ემყარება სუბიექტური, ინდივიდუალური შემოქმედების ფიქციას; თავიანთი რეპროდუქციული პრაქტიკით ისინი არღვევენ ჩამოყალიბებულ წესრიგს, მუზეუმი დაჰყავთ ნანგრევებამდე. ეს კი იმის გამო ხდება შესაძლებელი, რომ თავად მუზეუმის ორგანიზაციის პრინციპი არის ილუზორული: ის ისტორიულობის მხოლოდ მოჩვენებითობას ქმნის, რაც მოიაზრება როგორც დროში მოცემული კრეატიული სუბიექტურობის გულახდილობა, იქ, სადაც დე-ფაქტოდ საქმე გვაქვს მხოლოდ ერთმანეთთან დაუკავშირებელი არტეფაქტების გროვასთან. ასეთია მიშელ ფუკოსგან მომავალი კრიმპისეული მსჯელობის არსი. ამასთან, ხელოვნების ტრადიციული გაგების კრიტიკა მის მიერ (მისი თაობის სხვა ავტორების მსგავსად) დაიყვანება მხატვრული ინსტიტუციების კრიტიკაზე, მათ შორის სამხატვრო მუზეუმებისაც, რომელიც თითქოს ცოცხლდება ხელოვნების როგორც ამაღლებული, ისე მოძველებული გაგებით. ვინმე შეიძლება იზიარებდეს კრიმპის მიერ სიხარულით მიღებულ "მუზეუმების ნანგრევებს" და ამით განაგრძობდეს მუზეუმების ავანგარდისტული ლანძღვის ხაზს, ვინმე შეიძლება დასტიროდეს შემოქმედების დასასრულს, თუმცა ყველანი ერთსულოვანნი იქნებიან თავიანთ დიაგნოზში: რეპროდუქციული, მედიალური ტექნიკების საზოგადოებრივმა გადაწონვამ დღეს ისეთ მასშტაბებს მიაღწია, რომ ინდივიდუალური შემოქმედება გაქრობისთვის არის განწირული. ცალკეულ მხატვარს აღარ შეუძლია წინააღმდეგობა გაუწიოს მედიალურ აღბეჭდვას _ მას შეუძლია მხოლოდ პასიურად დანებდეს. ასეთი სახით, მუზეუმს, როგორც ადგილს, სადაც ხდება ინდივიდუალური შემოქმედების ინსტიტუციონალიზაცია, ბოლო მოეღო.</div>
<div style="text-align: justify;">
თუმცა, თავისი დამაჯერებლობით ეს დიაგნოზი დავალებულია ხელოვნების გაგებისგან, რომელიც აიგივებს ავტორობას და შემოქმედებას, გაგებისგან, რომელიც ახლოდან დათვალიერებისას პრობლემატურზე უფრო მეტი აღმოჩნდება. უკვე დიდი ხანია _ ბევრი რამით, ფრანგული პოსტსტრუქტურალიზმის და განსაკუთრებით დეკონსტრუქტივიზმის ფილოსოფიური დისკურსის წყალობით _ ადამიანი-შემოქმედის ფიგურისადმი, ინდივიდუალური შემოქმედების მითისადმი, მიღებულია ეჭვიანი დამოკიდებულება. დამაჯერებლად იყო ნაჩვენები, რომ ადამიანი არ დგას ენის, საზრისის, მნიშვნელობის ფესვებთან. დღეს უკვე აღარავის შეუძლია მზადყოფნით ამტკიცოს, რომ ადამიანი "კრეტიულია", ამ სიტყვის ტრადიციული აზრით, ანუ, რომ სწორედ ის ბადებს თავის ნაწარმოებებს, რომ სწორედ ის ბადებს ახალ შინაარსებსა და ფორმებს, რომელთა არსებობაზეც ის ატარებს განსაკუთრებულ პასუხისმგებლობას. უფრო მეტიც, უკვე თითქმის ბუნებრივი გახდა ჩაითვალოს, რომ მხატვარი უბრალოდ იყენებს მზა ფორმების ნაკრებს, ფორმების, რომლებიც მოკლებულია რაიმე ინდივიდუალურ წარმოშობას, ანონიმურად ცირკულირებენ და თავისუფლად ლივლივებენ საკომუნიკაციო ქსელებში. ამჟამად, მხატვარი ამიტომ კარგავს, მხოლოდ შემოქმედისთვის შესაფერის, ნაწარმოებზე ავტორისეული წარწერის უფლებას. მსჯელობა "ავტორის სიკვდილზე" _ ყოველ შემთხვევაში, ფუკოთი და როლან ბარტით დაწყებული _ უკვე საყოველთაოდ მიღებულია. აქედან მომდინარეობს თანამედროვე ხელოვნების ფენომენიც, რომელიც სულ უფრო საეჭვო ხასიათს იღებს, მითუმეტეს, რომ "ავტორის სიკვდილი", როგორც ბარტთან, ასევე ფუკოსთან აღწერს არა მხოლოდ რაღაც კონკრეტულ ისტორიულ მოვლენას, არამედ ბევრად მეტი ხარისხით ხსნის ნებისმიერი ადამიანური პრაქტიკის ამოსავალ რეპროდუქციულ ბუნებას. მიუხედავად ამისა, ორივე თეორეტიკოსი თავის ანალიზში ერთგულებას ინარჩუნებს ზემოთხსენებულ შემოქმედებითი პიროვნების ავტორთან გაიგივებასთან. მხოლოდ მას, ვინც ახალ ფორმას, ან ახალ მნიშვნელობას ქმნის, ამის საფუძველზე შეუძლია დასვას მათზე საკუთარი ავტორისეული წარწერა. თუმცა, შესაძლებელია არა მარტო დაწყების, დაბადების, შექმნის წარწერა, არამედ დასასრულის წარწერაც _ თუ გნებავთ, სიკვდილის წარწერა. წარწერის გაკეთება შეიძლება არა მხოლოდ ახლად შექმნილ ფორმაზე, არამედ განსაზღვრული ხმარება უკვე დიდი ხნის არსებული ფორმების და საგნების, რისი დემონსტრირებაც მოახდინა დიუშანმა თავის რედი-მეიდებში. დღეს ავტორი უკვე აღარ არის შემოქმედი, მაგრამ ეს არ ნიშნავს იმას, რომ ის აღარ არის ავტორი. მხატვარი აღარ დგას საგნების დასაწყისთან, არამედ მათ _ თუნდაც დროებით _ დასასრულთან. ის არ ქმნის საგნებს, მაგრამ დემონსტრირებას ახდენს მათი შესაძლო _ ეს კი ნიშნავს, ინდივიდუალური, ახალი, ორიგინალური _ მოხმარების. ის საგნებს მოიხმარს რაღაც თავისებური სახით და ამ მოხმარებას წარმოგვიდგენს როგორც ამ სამყაროს საგნებთან მოპყრობის შესაძლო ხერხს. ფორმები, რომლებთანაც საქმე გვაქვს, არსებითად ანონიმური წარმოშობისაა. მათი შექმნა სათითაოდ _ დაუძლეველი ამოცანაა. ჩვენს სამყაროში საგნები ჩნდებიან უსუბიექტო და უკონტროლო პროცესით, ამ ანონიმურ, სერიულ, ტექნიკურ მასობრივ პროდუქციას არ შეუძლია დაემორჩილოს ცალკეული პიროვნების შემოქმედებით ნებას. თუმცა, ამგვარი ანონიმურად წარმოებული საგნების და ფომების გამოყენება შეიძლება ინდივიდუალური იყოს. ასე, ყველა ერთი და იგივე ავტომობილს ატარებს, მაგრამ, ამასთანავე, ყველას აქვს ინდივიდუალური მართვის სტილი. ასე, ყველა იყენებს თანამედროვე ცივილიზაციის ერთი და იგივე დისკურსს, მაგრამ ყველას აქვს თავისი საკუთარი აზრი. ასე, ყველა იყენებს ყველასთვის მისაწვდომ საგნებს, მაგრამ სარგებლობენ ინდივიდულური სახით და ხერხით. მხატვრული ინსტიტუციების სფეროში შეგვიძლია დავაკვირდეთ ანალოგიურ ურთიერთობებს საქონლის ანონიმურ, განსაზოგადოებულ წარმოებასა და მათ კეძო მისაკუთრებას შორის, რაც მარქსმა ოდესღაც საფუძვლად დაუდო ინდუსტრიული ცივილიზაციის კანონის განსაზღვრებას. ასეთი სახით, დღეს საუბარია არა მწარმოებლის ავტორისეულ წარწერაზე, არამედ მომხმარებელის წარწერაზე. ხელოვნების ნაწარმოები აღარ არის პროდუქტი, რომელიც ღირებულია მხოლოდ მისი მხატვრული წარმოების ფაქტით, მისი ღირებულება წინასწარ განისაზღვრება იმით, რომ ის აჩვენებს, რაიმე ანონიმური პროდუქტი როგორ შეიძლება იქნეს მოხმარებული _ მოხმარებული ინდივიდუალური ესთეტიკური პრაქტიკის ჩარჩოებში, იგივეობრივი (ყოველ შემთხვევაში, ტენდენციაში) მოცემული მხატვრის ცხოვრებისეული პრაქტიკის. ხელოვნების სისტემა _ ეს არის დემონსტრაციული მოხმარების სისტემა, რომელსაც, უდავოდ, ბევრი საერთო აქვს მოხმარების სხვა სისტემებთან _ მოდასთან, ტურიზმთან და სპორტთან. თუმცა, რა თქმა უნდა, ხელოვნების სისტემა შეუდარებლად უფრო ინდივიდუალიზირებულია: თუკი სხვა სისტემებში პრაქტიკაში ხორციელდება ჯგუფური მოხმარება, ხელოვნების სისტემებში კი პრაქტიკაში ხორციელდება პერსონალური, ორიგინალური, ინდივიდუალური მოხმარება. ხელოვნების სისტემა მაყურებელს სთავაზობს არა იმდენად პროდუქტს, რამდენადაც მისი მოხმარების ინდივიდუალური ხერხის ვარიანტებს. ან უფრო მოკლედ: ხელოვნების სისტემაში მოიხმარება თავად მოხმარება. დიდი ხანი თითქმის უდავო იყო წარმოდგენა, რომ კრიტიკა, მიმართული კრეატიულობის რიტორიკის წინააღმდეგ, საფუძველს აცლის მხატვრულ ინსტიტუციასაც. თუმცა, არის თუ არა კრეატიულობის ტრადიციული ისტორიულ-მხატვრული რიტორიკა ასე უდავო გამართლება ინსტიტუციონალურად უზრუნველყოფილი ხელოვნების ავტონომიის, რომ ამ რიტორიკის კრიტიკა იგივეობრივი აღმოჩნდება ინსტიტუციის კრიტიკის? მართლაც, თუ ვივარაუდებთ, რომ მხატვრული ნაწარმოები აუცილებლად გამოირჩევა ყველა დანარჩენი საგნისგან თავისი განსაკუთრებული გამომსახველობისა და ხარისხის ძალით, ან, სხვაგვარად რომ ვთქვათ, თუკი ვივარაუდებთ, რომ ნაწარმოები არის არსი შემოქმედებითი გენიის გამოვლენის, მაშინ ქრება ყოველგვარი საჭიროება მხატვრული ინსტიტუციის. რადგან თუკი ხელოვნების ნაწარმოებები ისედაც უშუალოდ გამოიყურებიან და როგორც ასეთი, თავს იმკვიდრებენ, მაშინ იმისთვის, რომ მოიპოვონ ვიზუალური მნიშვნელობა, მათ არ სჭირდებათ სპეციალური, პრივილეგირებული, მუზეუმის კონტექსტის შექმნა. გენიალური სურათი, თუკი ასეთი საერთოდ ხდება, შეგვიძლია სავსებით გამოვიცნოთ და შევაფასოთ სრულიად პროფანულ სივრცეში. მხატვრული ინსტიტუციების და უპირველესად თანამედროვე ხელოვნების მუზეუმების დინამიური განვითარება, რისი მოწმეც გავხდით ბოლო ათწლეულებში, ხელოვნების ნაწარმოებსა და პროფანულ საგნებს შორის აშკარა სხვაობის წაშლის პროცესის პარალელურად მიმდინარეობს, ასევე ხელითშექმნილ და ტექნიკურად წარმოებულ საგნებს შორის.</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 85%;"><b>თარგმნა ი. მახარაძემ</b></span></div>
irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-38306761225129113392010-10-20T02:56:00.000+04:002015-02-02T08:58:13.058+04:00მალხაზ ხარბედია - ისინი იდგნენ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoel5BeNGILz9TIHeHWDZowsDc46I-QkWO43AshYht6r33Ri7sFzJkSvO_rJU_HMfOYcK3fhHNq31WJ4SPJwo2i_VuNGMq7DsMi-CNFmgo_5MPlvQC1DMRW-qzIua8uxr00dpTh_wrgQ1g/s1600/bokinisti.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoel5BeNGILz9TIHeHWDZowsDc46I-QkWO43AshYht6r33Ri7sFzJkSvO_rJU_HMfOYcK3fhHNq31WJ4SPJwo2i_VuNGMq7DsMi-CNFmgo_5MPlvQC1DMRW-qzIua8uxr00dpTh_wrgQ1g/s400/bokinisti.jpg" ex="true" height="300" width="400" /></a></div>
<br />
<br />
<a name='more'></a>ისინი იდგნენ.<br />
<br />
<br />
იდგნენ ვაკეში, ჭავჭავაძეზე, უნივერსიტეტის მეხუთე კორპუსის წინ და გადმოღმა – მიწისქვეშა გადასასვლელთან, მაღაზიების წინ.<br />
<br />
ბევრნი იდგნენ პირველ კორპუსთან – გაღმაც, გამოღმაც და მიწისქვეშაშიც, ორ ადგილას.<br />
<br />
იდგნენ დელისის მეტროს წინ, მეორე, უკაცურ ამოსასვლელთან.<br />
<br />
ისევ დელისთან, ვაკე საბურთალოსკენ რო ჩამოუხვევდი, ორნი ჰყიდდნენ წიგნებს, ცალკ-ცალკე იდგნენ. ერთი 4 ნომრის გაჩერებასთან, მეორე ქვემოთ, გადასასვლელთან. ერთი მეიაფე, მეორე მეძვირე.<br />
<br />
ასევე ქვემოთ, ვაჟას ჩაყოლებაზე იდგნენ, სამედიცინოს მეტროსთან. წიგნები ზედ მიწისქვეშა გადასასვლელის გრანიტის ფილებზე ჰქონდათ გაშლილი. აქაც ორნი იყვნენ – ქართველი და რუსი.<br />
<br />
წიგნები იყო პეკინის დასაწყისშიც.<br />
<br />
ერთი სტელაჟი დოლიძის ქუჩის დასაწყისთან ახლოსაც იდგა.<br />
<br />
ტექნიკური უნივერსიტეტის წინ დაღმართზეც იდგნენ, ტელევიზიასთან, იქ, სადაც მიწისქვეშა გადასასვლელს ერთი მხრიდან უზარმაზარი “სტუდენტური სახინკლე” დაჰყურებს, მეორე მხრიდან კი “გეპეის” სტალინური კორპუსი.<br />
<br />
ისინი იდგნენ თავისუფლების მოედნის ქვეშ, დაბალჭერიან გადასასვლელში, ძლივს ეტეოდნენ, აქ ხანდახან 10-მდე წიგნით მოვაჭრეც კი გროვდებოდა ხოლმე.<br />
<br />
ამოვიდეთ მიწის ზედაპირზე. აქაც ბუკინისტები იდგნენ, ყველაზე მეტი კი ბანკთან, პუშკინის ქუჩის დასაწყისში.<br />
<br />
იდგნენ კოლმეურნეობის მოედანთან, გაფანტულად.<br />
<br />
ქაშუეთის წინ მიწისქვეშა გადასასვლელში ქალი იდგა, ძალიან კარგად შენახულ ძველ წიგნებს ყიდდა. ყოველ მეორე წიგნს რაიმე დამაინტრიგებელი ფაქსიმილე ამკობდა. მეძვირე იყო, მაგრამ აკლებდა ხოლმე.<br />
<br />
იდგნენ პირველ საშუალო სკოლასთან.<br />
<br />
თბილისი მერიოტის მოპირდაპირე მხარესაც იდგნენ.<br />
<br />
ოპერის წინ, გადაღმა და მიწისქვეშაშიც იდგნენ.<br />
<br />
ზემელზეც ყველგან იდგნენ, მიწისქვეშაც, და მიწის ზემოთაც. ხანდახან სრულიად უცნობი გამყიდველები გამოჩნდებოდნენ და შემდეგ ისევ ქრებოდნენ.<br />
<br />
გამომცემლობა “სამშობლოს” წინ. აქ წიგნების ყველაზე დიდი არჩევანი იყო მთელს ქალაქში. აქ იდგნენ თუ იდგნენ.<br />
<br />
ვერაზეც იდგნენ რამდენიმე ადგილას.<br />
<br />
მარჯანიშვილის მეტროს ამოსასვლელთან, რამდენიმეგან.<br />
<br />
ასევე მარჯანიშვილზე – მაკდონალდის გასწვრივ იდგნენ.<br />
<br />
გლდანში, ახმეტელის მეტროს წინ 3 დიდი დაფა იდგა განცალკევებით.<br />
<br />
დინამოს სტადიონის წინ.<br />
<br />
ვაგზალზე.<br />
<br />
ოკრიბის ავტოსადგურზე...<br />
<br />
ვინმე შეიძლება შემომედავოს - “იდგნენ კიარა, იჯდნენ”-ო, რაზეც ვუპასუხებ: არა, ისინი იდგნენ, როცა მიხვიდოდი – დგებოდნენ, ყოველთვის ფეხზე გხვდებოდნენ. იდგნენ რაღაცის სადარაჯოზე, ირჩენდნენ თავს, არჩენდნენ პატარა ოჯახებს, იდგნენ სხვების განათლების სადარაჯოზეც, თავიანთი განათლებისთვის ვერ იცლიდნენ. მხოლოდ ერთეულები იცლიდნენ წასაკითხად. ხანდახან ჩამოჯდებოდნენ თავიანთ პატარა ჯორკოებზე, მეთევზის გასაშლელ სკამებზე. ზოგს საერთოდ არც ჰქონდა სკამი, ცივ გრანიტზე იჯდა, ან აგურებზე, აყრილ ქვაფენილზე, წიგნებზე...<br />
<br />
ზოგიერთი მათგანი დღეს ალბათ ცდილობს სხვა საქმეს მოეკიდოს, ზოგი ყოველ დილას უბრუნდება ძველ ადგილს, უბრუნდება წიგნების გარეშე, წიგნების გარეშე მას ვერავინ ცნობს, მან სახე დაკარგა წიგნების გარეშე, თავის შვილთან ერთად შეჭედილ სტელაჟის წინ ის პიროვნება იყო, ახლა ის აღარავინაა, უჩინმაჩინია. ამათგან ზოგიერთი შესაძლოა ტელეფონზეა ჩამოკიდებული, ვიღაცამ კარდაკარ დაიწყო სიარული, ბევრი ალბათ სახლში ზის, მიშტერებია წიგნების სვეტებს, წიგნებითვე გამოტენილ გიგანტურ ჩანთებს, კარებთან დატოვებულ შეკვრებს.<br />
<br />
ზოგი ალბათ ისევ იქ ინახავს წიგნებს, სადაც ინახავდა. იცით ალბათ, რომ წიგნით მოვაჭრეს თავისი საქონელი სახლში არ დააქვს, არამედ მეზობლად ქირაობს მცირე “საწყობს”...<br />
<br />
უკვე კვირაზე მეტია ქალაქი წიგნებისგან დაცარიელდა. თბილისის მერიის ზედამხედველობის სამსახურმა წიგნებისგან გაასუფთავა ქალაქი. დღეს თბილისში უკვე აღარაფერი გაგახსენებთ წიგნებს. აღარც არტურაა, აღარც გია, აღარც ავთო, ვაგანა, ალიკა, როინი და ალექსანდრე. არ ჩანან ქალბატონებიც. ორი დღის წინ ზოგიერთი მათგანი საკრებულოს საიტზე გამოჭიმეს, როგორ გარემოვაჭრეები (http://www.sakrebulo.ge/index.php?lang_id=GEO&sec_id=6&info_id=1037), უბრალოდ, გარემოვაჭრეებს შეხვდნენ და ესაუბრნენ. ფოტოზე ყველა ვიცანი, აბსოლუტურად ყველა, ზოგის სახელი გავიხსენე, ზოგის ვერა. ფოტოებზე ხანდახან იღიმიან, ხანდახან იმედი აქვთ. არ უნდათ ნესტიან და ყველასგან დავიწყებულ ადგილას გადასვლა. იციან, იქ არავინ მოვა, იქ მათ ვეღარავინ იცნობს, იქ შეიცვლებიან, იქ ძველი ნაცნობები ვეღარ მოაგნებენ, ყველაზე ერთგული მყიდველი დაიკარგება იმ ადგილამდე სანამ მივა. მათ ქალაქში უნდათ ყოფნა, ხალხთან, ისინი ქალაქის მარილი არიან, ზოგი მეძვირე, ზოგიც მეიაფე.<br />
<br />
ქალაქში დარჩა მხოლოდ წიგნის მაღაზიები, საიდანაც ძვირიანი ალბომები იწონებენ თავს მანეკენებივით. ძვირიანი კალენდრები, პლაკატები, კალმები, ფლომასტერები, ჭრელი მარკერები. და რაც მთავარია - ნამცხვრები, ნამცხვრები, ნამცხვრები! სხვანაირად ვერ იტყუებენ იქ ადამიანებს.<br />
<br />
ქუჩის ბუკინისტებთან კი წიგნებისთვის მიდიოდა ხალხი და არა გასაგრილებლად და კალორიების მისაღებად. ქუჩის ბუკინისტებთან წიგნის მოყვარული ნევროზს მკურნალობდა, მკურნალობდა წიგნებით და არა უზომო რაოდენობის ტკბილეულით. დღეს ასეთი ბიბლიონევროზით დაავადებულნი საკვების გარეშე დარჩნენ. 3-4 მაღაზია ეყოფათ მათ? თანაც ძვირია წიგნები ამ მაღაზიებში და ლამის 50%-მდე ავიდეს მაღაზიის ფასნამატი.<br />
<br />
ახლა კი საქმეზე.<br />
<br />
არა მგონია დედაენის ძეგლთან ბუკინისტების გადაყვანა მოხერხდეს. ამას არავინ დათანხმდება. პირველ რიგში ჩვენ, მკითხველები არ დავთანმხმდებით, ადამიანები, რომლებიც შეიძლება პირადად არ ვიცნობთ ერთმანეთს, მაგრამ სახეზე კი ვცნობთ ერთმანეთს, რადგან არტურასთან გვინახავს ერთმანეთი, გიასთან გვინახავს ერთმანეთი, ავთოსთან, ვაგანასთან და სხვებთან, მეძვირეებთან თუ მეიაფეებთან. ჩვენ არა ვართ თანახმა. ეგრე არ გამოვა. თუ მაინცდამაინც ერთად გინდათ მოაყუჩოთ ქუჩის ბუკინისტები, რატომ ტაბიძის ქუჩას არ დაუთმობთ, ზედგამოჭრილი როა წიგნებისთვის! გალაკტიონ ტაბიძის ქუჩას, აი იმას, თავისუფლების მოედნიდან რომ აუდის საკრებულოს შენობას. დაუთმეთ ის ახალი, გარემონტებული მონაკვეთი წიგნებს, მათ შორის იმ ნამცხრებიან წიგნების მაღაზიებსაც. დავარქვათ იმ ადგილს “წიგნის უბანი”, ანდა რაც გინდათ ის დავარქვათ, უბრალოდ ნუ გადახვეტავთ ქალაქის ქუჩებიდან წიგნებს! ნუთუ ტყუილად იდგნენ ისინი ამდენი წელი?! ნუთუ არ არიან ღირსები უფრო ამაყად დადგნენ, ახალ დახლებთან, ისევ ქალაქში, ისევ ყველას თვალწინ, ისევ ნაცნობებთან, ძველ მუშტართან ერთად, ან სრულიად უცნობ ყმაწვილებთან ერთად, მორცხვად რომ იქექებიან მტვრიან წიგნებში, შინაურდებიან.<br />
<br />
ხომ დგას პრესის ჯიხურები?<br />
<br />
ხომ დგას საშაურმეები? სადაც ათწლეულების წინ განაყინი ხორცის წვით ამყრალებენ ქალაქს.<br />
<br />
რატომ არ შეიძლება წიგნებსაც ჰქონდეს ამ ქალაქში თავისი ადგილები, ან ერთი დიდი კარგი ადგილი.<br />
<br />
ნუთუ არ გინახავთ წიგნის ქუჩები, წიგნის უბნები ლონდონში, პარიზში, ბუენოს-აირესში, რომში... არ გსმენიათ მაინც ამ უბნებზე, სადაც იდგნენ და ახლაც დგანან წიგნით მოვაჭრენი, ბრიტანელები, ინდოელები, არაბები, არგენტინელები, იტალიელები, განსხვავებული გაგების, განსხვავებული პრინციპების ადამიანები, რომლებსაც ხშირად წიგნის წაკითხვის დროც კი არ რჩებათ მკითხველის გადამკიდე.<br />
<br />
ჩვენებმა რაღა დააშავეს, ჩვენმა წიგნით მოვაჭრეებმა, რომლებიც ამდენი წლის მანძილზე იდგნენ! ჩვენ კი მათი წიგნებით გვედგა სული!<br />
<br />
ისინი იდგნენ.<br />
<br />
იდგნენ გაღმა და გამოღმა, გასწვრივ და ჩაყოლებაზე, ერთად და ცალკ-ცალკე.<br />
<br />
ახლა ჩვენი ჯერია, ახლა ჩვენ დავდგებით!<br />
<br />
© radiotavisupleba.geirendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-23842049029314431702010-10-10T03:14:00.001+04:002015-02-02T09:08:35.544+04:00GIORGI BUNDOVANI, OLEG TIMCHENKO PERFORMANS 2.10.2010. GEORGIA, TBILISIavi<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://ytimg.googleusercontent.com/vi/vq5VEEWuV3I/0.jpg" frameborder="0" height="266" src="http://www.youtube.com/embed/vq5VEEWuV3I?feature=player_embedded" width="320"></iframe></div>
<br />
<u><span style="color: purple;"><a href="http://www.youtube.com/watch?v=vq5VEEWuV3I">GIORGI BUNDOVANI, OLEG TIMCHENKO PERFORMANS 2.10.2010</a></span></u>irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-44856777938322358752010-10-10T03:02:00.005+04:002015-02-02T08:58:50.972+04:00თენგიზ მირზაშვილის ნამუშევრები<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS0tYIuUAvIjS14NRiVqRMu-vMpOAhJwlPHuCJNjn_CXaTyh-EaiduTYlI8-Ne6etfD1sME9iw-mqfWiTDMFHrcP1RVuOsHK6xR2OIz_8jN-3aRNDXUWFih8hkcOiSU05uUc-Zsc3-u-Xt/s1600/landscape.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS0tYIuUAvIjS14NRiVqRMu-vMpOAhJwlPHuCJNjn_CXaTyh-EaiduTYlI8-Ne6etfD1sME9iw-mqfWiTDMFHrcP1RVuOsHK6xR2OIz_8jN-3aRNDXUWFih8hkcOiSU05uUc-Zsc3-u-Xt/s400/landscape.jpg" ex="true" height="342" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<a name='more'></a><br /><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjam0dafcNt3yNhEno0t6j5E5ico-D1Q_v1zxUPFRJmSN37Z0dsPbu6I-s6oodocTZXbzu_6KwmPssLYq-JXvPNV23sC4J2A22kLeNgEw2BBAY5sx1kG-DHexsbC8YyZFFXbn16SXz2dhWy/s1600/mirzashvili.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjam0dafcNt3yNhEno0t6j5E5ico-D1Q_v1zxUPFRJmSN37Z0dsPbu6I-s6oodocTZXbzu_6KwmPssLYq-JXvPNV23sC4J2A22kLeNgEw2BBAY5sx1kG-DHexsbC8YyZFFXbn16SXz2dhWy/s400/mirzashvili.jpg" ex="true" height="112" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNXozOc8JfncACS_r84zXu_7yzR_LGarJOHz1pVuXmuDi-q6t1XIQkLxBGf_dGBBlt6Ssq75bINOE0rQ1gexXSg1Xf7eBbcH7rUAOb2T5rDTZlUu4WaoediA6Rdb6i2Zqtu48lU7YI4WDO/s1600/Tengiz+091.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNXozOc8JfncACS_r84zXu_7yzR_LGarJOHz1pVuXmuDi-q6t1XIQkLxBGf_dGBBlt6Ssq75bINOE0rQ1gexXSg1Xf7eBbcH7rUAOb2T5rDTZlUu4WaoediA6Rdb6i2Zqtu48lU7YI4WDO/s400/Tengiz+091.jpg" ex="true" height="313" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjrv0AM7KU5Ald2i2aRt-RvHPnsm4l9pGgxwEPgQc9ByBVNtAkGoAiT7TGdoos-gJlqFzI-iJWUghZiHMlzon9K9Uw6lXOGWfApsSoiW4AjdV3ptZtBgenEtZ4-0icFT6gWlqps5db7BEei/s400/mirzashvili1.jpg" ex="true" height="277" width="400" /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFpa9sdognNblOVVz91QDhL0hQndHz1_jabik1hxEIXVBCA8r8mSEJ_N9nLlHgUtfMTIM2XbOPfkEYE3-MO93VF5Ye4lvMLMzfiTLmkmVWmaTvPS2r3HNcQqQGMAPrOXx2PAd3tvnbA3hO/s1600/chubchika.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFpa9sdognNblOVVz91QDhL0hQndHz1_jabik1hxEIXVBCA8r8mSEJ_N9nLlHgUtfMTIM2XbOPfkEYE3-MO93VF5Ye4lvMLMzfiTLmkmVWmaTvPS2r3HNcQqQGMAPrOXx2PAd3tvnbA3hO/s400/chubchika.jpg" ex="true" height="400" width="340" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-20294937619027722692010-09-07T20:53:00.002+04:002010-09-07T20:53:06.535+04:00გიგო გაბაშვილი Gigo GabaSvili<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDoI1ub5C9gtdUVbkOFsK-I7z5Ahc5FxE5CPOfveeffqNdGB23KJAVBJWqS_Z6L1_DwN9GqQPuuu3joHUoW7GgCR89aP8t-Jqg0PCbgCLnkfUD0DKCh-wmRZYNbNju4ATlwOR-r_KcaIQ8/s1600/gigo+gabashvilis.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" ox="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDoI1ub5C9gtdUVbkOFsK-I7z5Ahc5FxE5CPOfveeffqNdGB23KJAVBJWqS_Z6L1_DwN9GqQPuuu3joHUoW7GgCR89aP8t-Jqg0PCbgCLnkfUD0DKCh-wmRZYNbNju4ATlwOR-r_KcaIQ8/s400/gigo+gabashvilis.jpg" width="400" /></a></div>irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-49242288840022955102010-09-07T20:51:00.002+04:002010-09-07T20:51:18.722+04:00David Kakabadze<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYG_9nITfzNsRTYT8S2h5C4-HO9UByhyRhokkWseppTFBhbHMhFfDHsqepdRjSdlUW_O-5PsCWA7rOcf-py3T1U8kErwms9NGJf65Q6xtFQ0p8_cnMdGngVftIPDW7jCt4AUxT2xPWWqzB/s1600/Dkakabadz.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" ox="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYG_9nITfzNsRTYT8S2h5C4-HO9UByhyRhokkWseppTFBhbHMhFfDHsqepdRjSdlUW_O-5PsCWA7rOcf-py3T1U8kErwms9NGJf65Q6xtFQ0p8_cnMdGngVftIPDW7jCt4AUxT2xPWWqzB/s400/Dkakabadz.jpg" width="287" /></a></div>irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1321779826867572664.post-32753032117498792772010-09-07T20:50:00.002+04:002012-07-15T09:00:01.530+04:00ალექსანდრე მრევლიშვილი Aleqsander Mrevlishvili<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg59PipRuTqIVHsXUzrlfOH2b0hJRJXUC3-qcumZHQ65NmPh95wCxj8QCf2r3HIZqrF9xo7YoON1VFO0csmbQ28Ym4bjokhGfGudyESD4S-Y1g2VCVLg1K2ziNk2Kc5K6OQiC-sW49F0DJF/s1600/aleqsandre+mrevlishvili.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" ox="true" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg59PipRuTqIVHsXUzrlfOH2b0hJRJXUC3-qcumZHQ65NmPh95wCxj8QCf2r3HIZqrF9xo7YoON1VFO0csmbQ28Ym4bjokhGfGudyESD4S-Y1g2VCVLg1K2ziNk2Kc5K6OQiC-sW49F0DJF/s400/aleqsandre+mrevlishvili.jpg" width="300" /></a></div>irendesignhttp://www.blogger.com/profile/12423466127641951468noreply@blogger.com0